طبرانی با سند خود از زهری نقل می‌کند:
چون حسین بن علی (ع) شهید شد، در بیت المقدس هیچ سنگی را برنداشتند، مگر آن‌که زیر آن خون تازه یافته شد.
قال الطّبرانیّ:
حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ عَبْدِ اللهِ الْحَضْرَمِيُّ، حّدَّثَنا يَزِيدُ بْنُ مِهْرَانَ أَبُو خَالِدٍ، ثنا أَسْبَاطُ بْنُ مُحَمَّدٍ، عَنْ أَبِي بَكْرٍ الْهُذَلِيِّ، عَنِ الزُّهْرِيِّ، قَالَ: لَمَّا قُتِلَ الْحُسَيْنُ بْنُ عَلِيٍّ (رَضِي اللهُ عَنْهُ) لَمْ يُرْفَعْ حَجَرٌ بِبَيْتِ الْمَقْدِسِ إِلَّا وُجِدَ تَحْتَهُ دَمٌ عَبِيطٌ.[1]
[1]– المعجم الکبیر 3: 113 ح 2834، کامل الزّیارات: 188 ح 266، عنه البحار 45: 205 ح 7 سند آخر، کفایة الطّالب: 296، مقتل الحسین (ع) للخوارزمی 2: 90.