کلمه «ولی» دارای معانى گوناگون است.[1] به نظر می‌رسد کلمه «ولی» در این زیارت‌نامه به معنای دوست‌دار یا ناصر به کار رفته است. بکارگیری این معنای از ولی در مورد هر مؤمنی نیز جایز است، چنان‌که در برخی روایات وارد شده است.[2] هر چند به معنایی که در مورد ائمه بکار می‌رود (یعنی به معنای کسى که از جهاتى بر تصرف در امور شخصى دیگرى، از خود او شایستهتر است و یا کسی که صاحب قدرت بر تصرف در امور تکوینی است)، نیز می‌تواند بکار رفته باشد؛ زیرا این حقایق دارای مراتب هستند و ائمه(ع) بالاترین مراتب ولایت را دارند و حضرت علی اکبر می‌تواند برخی از مراتب پایین‌تر را داشته باشد.
منبع: اسلام کوئست
[1]. برای اطلاع بیشتر رجوع شود به پاسخ 153« ولایت، ولی، امامت، امام».
[2]. «قَالَ بَلَغَنِی أَنَّهُ قَالَ إِنَّ الْمُؤْمِنَ لِأَهْلِ السَّمَاءِ کَمَا تَزْهَرُ نُجُومُ السَّمَاءِ لِأَهْلِ الْأَرْضِ وَ قَالَ إِنَّ الْمُؤْمِنَ وَلِیُّ اللَّهِ یُعِینُهُ وَ یَصْنَعُ لَهُ وَ لَا یَقُولُ عَلَیْهِ إِلَّا الْحَقَّ وَ لَا یَخَافُ غَیْرَه». کلینى، محمد بن یعقوب، الکافی، ج 3، ص 438، دار الحدیث، قم، چاپ اول، 1429ق.