ابن قولویه با سند خود از امام صادق (ع) روایت می‌کند که فرمود:
گریه و بی‌تابی برای بنده در هر مصیبتی مکروه است، مگر گریه و ناله بر حسین بن علی (ع) که پاداش دارد.
برقی نیز از امام صادق (ع) روایت کرده است: هر کس که ما نزد او یاد شویم و چشمانش اشک‌آلود شود، هر چند به قدر بال مگس، خداوند گناهانش را می‌آمرزد، هر چند به اندازه‌ی کف‌های دریا باشد.
قال ابن قولویه:
حَدَّثَنِي أَبِي رَحِمَهُ، اللَّهُ عَنْ سَعْدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ الْجَامُورَانِيِّ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ أَبِي حَمْزَةَ، عَنْ أَبِيهِ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ: سَمِعْتُهُ يَقُولُ:
إِنَّ الْبُكَاءَ وَ الْجَزَعَ مَكْرُوهٌ لِلْعَبْدِ فِي كُلِّ مَا جَزِعَ- مَا خَلَا الْبُكَاءَ وَ الْجَزَعَ عَلَى الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍ(ع) فَإِنَّهُ فِيهِ مَأْجُورٌ.[1]
و روی البرقیّ عَنْ يَعْقُوبَ بْنِ يَزِيدَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِي عُمَيْرٍ، عَنْ بَكْرِ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ فُضَيْلِ بْنِ يَسَارٍ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ: مَنْ ذُكِرْنَا عِنْدَهُ فَفَاضَتْ عَيْنَاهُ وَ لَوْ مِثْلَ جَنَاحِ الذُّبَابِ غَفَرَ اللَّهُ ذُنُوبَهُ وَ لَوْ كَانَتْ مِثْلَ زَبَدِ الْبَحْرِ.[2]
[1]– کامل الزّیارات: 201 ح 286، البحار 44: 291 و مثله فی الامالی: 161 ح 268، البحار 45: 313 ح 14، وسائل الشّیعه 2: 923 ح 9.
[2]– المحاسن 1: 136 ح 174، تسلیة المجالس و زینة المجالس 1: 66، البحار 44: 289 ح 30، العوالم 17: 527 ح 6.