هر چند بهتر است نماز با چشم باز باشد و نمازگزار به مهر و محل سجده نگاه كند و نماز با چشم بسته مكروه و ترك آن بهتر است؛ ولى براى كسانى كه با بستن چشمان خود در نماز، تمركز بيشترى پيدا مى كنند و حضور قلبشان در نماز، افزايش مى يابد، نماز با چشم بسته اشكالى ندارد.
شهيد ثانى(ره) در اين باره مى فرمايد: «راه درمان فرد ضعيف و عاجزى كه با اندك چيزى كه چشمش مى بيند و يا گوشش مى شنود، فكرش پراكنده مى گردد؛ آن است كه در نماز چشمان خود را ببندد و يا در جايى تاريك و يا در مكانى كه چيزى جلب كننده نظر، در مقابل او نباشد و يا نزديك ديوارى كه چشم اندازى نداشته باشد، نماز بخواند و از نماز خواندن در مكان هايى كه داراى نقش و نگار است و بر فرش هاى زينتى، خوددارى كند».[1]
بيان اين نكته لازم است كه حالت انسان، از نظر كنترل نيروى خيال يكسان نيست؛ چون گاهى در برخى افراد، نماز در جاى تاريك و با چشم بسته، نه تنها مانع فعاليت نيروى خيال نمى گردد؛ بلكه باعث افزايش آن مى گردد. به همين جهت، هر كس در مورد نماز خواندن با چشم باز و يا بسته و نيز در جاى خلوت و يا در حضور ديگران، بايد حال خود را ملاحظه كرده، و بر طبق آن عمل كند.[2]
طول دادن ركوع و سجود نه تنها اشكال ندارد؛ بلكه مستحب است. حتّى طول دادن سجده در بعضى از روايات تأكيد شده است. امام صادق (علیه السلام) مى فرمايد: «بر تو باد به طولانى كردن سجده؛ زيرا اين كار از روش هاى بندگان شايسته خدا است».[3] در روايت ديگرى نيز آمده است: «سجده ها را طول بدهيد؛ زيرا هيچ كارى مانند سجده هاى طولانى، شيطان را ناراحت نمى كند».[4]
منبع:نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها / مؤلف:رحیم کارگر/پرسش وپاسخ دانشجویی
[1] – شهيد ثانى، التنبيهات العليه على وظائف الصلاه القلبيه، ص 110.
[2] – ر.ك: حضور قلب در نماز، ص 54.
[3] – وسائل الشيعه، ج 4 ا ص 981.
[4] – همان.