سؤال: چرا ما بايد از عترت محروم باشيم؟
جواب: چه كسى گفته است از فيوضات آنها محروميم. ما به اختيار محروميم، « وَالاْءِمْتِناعُ بِالاْءِخْتيارِ لا يُنافى الاْءِخْتِيارَ. »؛ (به اختيار خود محروم بودن، با داشتن اختيار منافات ندارد.) زيرا: « هُمْ عَلى إِفاضاتِهِمُ الْحُضُورِيَّةِ بِالنِّسْبَةِ إِلى أَهْلِها »؛ (ائمّه ى اطهار ـ عليهم السّلام ـ همان فيوضات و افاضات حضورى خود را نسبت به اهل آن دارند.):
« بَلْ بِرَجآءِ حَياتِكَ حَيِيَتْ قُلُوبُ شيعَتِكَ، وَ بِضِياءِ نُورِكَ اهْتَدَى الطّالِبُونَ. » بحار الانوار، ج 98، ص 342؛ البلد الامين، ص 284؛ مصباح كفعمى، ص 498. بلكه به اميد حيات تو(خطاب به امام حسين ـ عليه السّلام ـ در زيارت آن حضرت.) دل هاى شيعيانت زنده است، و به واسطه ى پرتو نور تو، طالبان رهنمون مى گردند.
هم چنين: « لَنُورُ الإِمامِ فى قُلُوبِ الْمؤْمِنينَ أَنْوَرُ مِنْ الشَّمسِ الْمُضيئَةِ بِالنَّهارِ. » اصول كافى، ج 1، ص 194 و 195؛ بحار الانوار، ج 33، ص 308؛ تأويل الآيات، ص 671؛ تفسير قمى، ج 2، ص371. قطعا نور امام در دل مؤمنان، درخشان تر از نور خورشيد درخشان در روز است. منتهى دنبال كردن و طلب مى خواهد. در زمان غيبت هم عنايات و الطاف امام زمان ـ عجّل اللّه تعالى فرجه الشّريف ـ نسبت به محبان و شيعيانش زياد ديده شده، باب لقا و حضور بالكلية مسدود نيست، بلكه اصل روءيت جسمانى را هم نمى شود انكار كرد.
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد