بسم الله الرحمن الرحیم
شمع شده آب شده سوخته روح ادب را ادب آموخته
حضرت اباالفضل العباس (ع) تندیس دلاوری، جانفشانی، وفاداری، سربازی، جانبازی، ادب و اطاعت است
او در اوج شدائد و سختی‌ها، مصائب و بی وفائی ها، برای اربابش امام حسین علیه السلام ، پشتیبانی مستحکم و با صلابت و یاوری فدایی و سپری نفوذ ناپذیر بود
قمر منیر بنی هاشم در آسمان جلالت، شرافت و کرامت کربلاء در بین یاران با وفا و با بصیرت حضرت سیدالشهداء (ع) ،خورشیدی فروزان و تابنده بود و در ایمان کوهی استوار و سخت و در بصیرت و تشخیص تکلیف، چراغی تابناک بود
او برای امامش سربازی مطیع و در وقت نیاز مدبری چاره ساز بود
چنان در ولایت و طهارت ذوب شده بود که از مولا و سرورش، نشان «بِنَفسِی أنتَ یَا أخِی»[1] را دریافت نمود
و در جانفشانی وجانبازی و فرمانبرداری در راه امام، چنان درخشید که از خداوند مهربان، مفتخر به دریافت نشان «وَ إِنَّ لِلْعَبَّاسِ عِنْدَ اَللَّهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى لَمَنْزِلَةً يَغْبِطُهُ بِهَا جَمِيعُ اَلشُّهَدَاءِ يَوْمَ اَلْقِيَامَةِ»[2] شد
او امنیت و آرامش در کنار امام بودن را امان الهی می دانست و به امان نامه های دشمن اعتنایی نکرد و نسبت به طاغوتیان ، اهل مداهنه و سستی نبود و در مقابل آنان، چنان با اقتدار و عزت نمایان شد که تا ابد تندیس وفا، بصیرت و صلابت به او اقتدا می کند و از او درس ایثار و وفاداری می آموزد
او با اراده ای استوار و پولادین، در راه ارباب دست داد اما با دشمن دست نداد
او پناه و نگاهبان حرم و حریم اهل بیت علیهم السلام بود
فداکاری او در عاشورا در هنگامه نبرد، با بدرقه برادران برای جان دادن در راه سرور شان، نمایان گشت و بادست و سر دادن در راه امام حسین علیه السلام،چنان نورافشانی کرد که کمال عشق بازی و قله جانبازی خالصانه و عارفانه، به نام او ثبت گردید.
پی نوشت:
[1] جانم فدايت اى برادرم «الإرشاد ، جلد ٢ ، صفحه ٩٠»
[2] براى عباس نزد خدا مقامى است كه جميع شهيدان در روز قيامت غبطه آن را ميبرند. «الخصال، جلد ١، صفحه ۶٨»