در عراق، از شهرها كه خارج مى شديم در ميان راه ها و روستاهاى سر راه در فاصله ى يكى دو فرسخ مَضيفى( مهمانخانه صلواتى و رايگان.) وجود داشت كه صاحبان آن ها مى آمدند سر راه زُوّار و مسافرين را دعوت مى كردند و نمى گذاشتند از آن جا بگذرند مگر اين كه يك وعده نهار يا شام از آن ها پذيرايى كنند!
هر كدام از بزرگان و رؤساى قبايل عرب به اندازه ى توان خود، مَضيف (كوچك يا بزرگ) داشت. شخصى مى گفت: عموى من در « عشّار » و « بصره » مَضيف دارد و در سال به حساب وزن متداول در ميان آن ها صد طغار برنج در انبار مَضيف جهت پذيرايى از زوّار مى ريزد و اگر مثلاً در سالى هشتاد طغار داشته باشد، بيست طغار آن را قرض مى كند!
آيا اگر در همه ى بلاد مسلمانان اين گونه به فقرا رسيدگى مى شد، تبليغات كمونيسم در طرفدارى از حقّ فقرا و كارگران، در كشورهاى اسلامى و بلاد مسلمانان اين گونه جا باز مى كرد؟! آن ها به بهانه ى طرفدارى از طبقه ى فقير مى خواستند بر اموال اغنيا تسلطّ يابند، كه چنين شد و تسلّط يافتند.
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد