علیّ بن ابراهیم قمی از امام صادق (ع) نقل کرده است:
هر کس ما را یاد بکند، یا نزد او از ما یاد شود و از چشمش با اندازه‌ی بال پشه‌ای اشک درآید، خداوند گناهانش را می‌آمرزد، هر چند به اندازه‌ی کف‌های دریا باشد.
قال علیّ بن إبراهیم القمیّ:
وَ حَدَّثَنِي أَبِي، عَنْ بَكْرِ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ مَنْ ذَكَرَنَا أَوْ ذُكِرْنَا عِنْدَهُ فَخَرَجَ مِنْ عَيْنِهِ دَمْعٌ مِثْلُ جَنَاحِ بَعُوضَةٍ غَفَرَ اللَّهُ لَهُ ذُنُوبَهُ وَ لَوْ كَانَتْ مِثْلَ زَبَدِ الْبَحْرِ.[1]
[1]– تفسیر القمی 2: 291، کامل الزّیارات: 207 ح 293 ، اللهوف: 86، البحار 44: 284 ح 20.