بايد توجّه داشت كه جشن گرفتن براى عقد يا عروسى بسيار مطلوب و مورد سفارش اسلام است كه از آن با عنوان وليمه عروسى ياد شده است. پيامبر گرامى اسلام صلى الله عليه و آله در روايتى مى فرمايند: «وليمه در پنج مورد مستحب است و ثواب دارد: ازدواج، تولد فرزند، ختنه، خريد خانه و بازگشت از مكه».[1]
امام رضا عليه السلام نيز فرمودند: «از سنت هاى پيامبران، غذا دادن در موقع عروسى است».[2]
بر اين اساس وليمه دادن در ازدواج به شرط آنكه طرفين امكان مادّى داشته باشند، مستحب بوده و پيامبر گرامى اسلام صلى الله عليه و آله نيز در ازدواج خويش اين موضوع را رعايت نموده و گروهى را اطعام نمودند.
در روايات اسلامى در مورد دفعات وليمه دادن نيز بحث شده است به طورى كه پيامبر گرامى اسلام صلى الله عليه و آله در اين زمينه فرمودند: «دعوت روز اوّل (در عروسى) به حق است و دعوت روز دوم احسان و نيكى است و دعوت روز سوم خودنمايى و شهرت طلبى».[3]
در حقيقت وليمه نوعى مشاركت اقوام و آشنايان در ازدواج زوجين است و فوايدى دارد كه برخى از آن عبارتند از:
1 – آگاهى و گواهى مردم به ازدواج زوجين كه در شهرت نسل آنان به طهارت و پاكى موثر است.
2 – پذيرفتن زوجين در ورود به جامعه اسلامى و قبول آنها به عنوان اعضاى فعّال و اساسى جامعه.
3 – شركت دسته جمعى در مجلس شادى و سرور كه بسيار نشاط انگيز است.
4 – حل و رفع بعضى ناراحتى ها و اختلافات و سهيم شدن آشنايان و نزديكان در حل مشكلات خانواده جديد، در حال و آينده.
5 – تشويق جوانان ديگر به امر مقدّس ازدواج و تشكيل خانواده.
6 – بدرقه زوجين با دعاى خير و دور نمودن بلا و گرفتارى از زندگى نوپاى آنان.
البتّه ناگفته نماند متأسّفانه امروزه وليمه دادن ها كه به صورت جشن عروسى برگزار مى گردد، مشكلات و آفت هايى را نيز به دنبال مى آورد كه برخى از آنها عبارتند از:
– تنها افراد متموّل و متمكن به چنين مجالسى دعوت مى شوند و از اطعام به فقرا و مساكين خبرى نيست. پيامبراسلام صلى الله عليه و آله در اين باره مى فرمايند: «بد وليمه اى است وليمه عروسى، در آن ثروتمندان را اطعام مى كنند و از مستمندان جلوگيرى مى نمايند».[4]
– آلوده شدن اين مراسم با ارزش و شادى آفرين به اختلاط زن ومرد، ولخرجى، چشم و همچشمى، تجمّل پرستى، انواع هوا و هوس، اسراف و تبذير و..
منبع:نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها / مؤلف:علی احمد پناهی/پرسش وپاسخ دانشجویی
[1] – مجلسى، بحارالانوار، ج 100، ص 275.
[2] – «انَّ مِن سنن المرسلين الاطعام عند التزويج»؛ همان، ص 277.
[3] – ترجمه ميزان الحكمه، ج 5، ص 2273، ح 7921؛ كافى، ج 5، ص 368، ح 4.
[4] – ترجمه ميزان الحكمه، ج 5، ص 2272، ح 7919.