شیخ مفید از سیره‌نویسان چنین نقل کرده است:
چون امام حسن (ع) درگذشت، شیعیان عراق به جنبش درآمدند و درباره‌ی خلع معاویه و بیعت با امام، به او نامه نوشتند. حضرت نپذیرفت و یاد کرد که میان او و معاویه عهد و پیمانی است که نمی‌تواند آن را نقض کند تا آن‌که مدّت بگذرد. چون معاویه بمیرد، در آن بنگرد.
قال شیخ المفید:
رَوَی الْكَلْبِيُّ وَ الْمَدَائِنِيُّ وَ غَيْرُهُمَا مِنْ أَصْحَابِ السِّيرَةِ، قَالُوا: لَمَّا مَاتَ الْحَسَنُ (ع) تَحَرَّكَتِ الشِّيعَةُ بِالْعِرَاقِ وَ كَتَبُوا إِلَى الْحُسَيْنِ (ع) فِي خَلْعِ مُعَاوِيَةَ وَ الْبَيْعَةِ لَهُ، فَامْتَنَعَ عَلَيْهِمْ وَ ذَكَرَ أَنَّ بَيْنَهُ وَ بَيْنَ مُعَاوِيَةَ عَهْداً وَ عَقْداً لَا يَجُوزُ لَهُ نَقْضُهُ حَتَّى تَمْضِيَ الْمُدَّةُ، فَإِنْ مَاتَ مُعَاوِيَةُ نَظَرَ فِي ذَلِكَ.[1]
[1]– الارشاد: 200، عنه البحار 44: 324 ح 2، نفس المهموم: 64.