مرحوم صفار قمی با سلسله سند خود از فضل [بن] سکرة نقل کرده است:
به امام صادق (ع) عرض کردم: فدایت شوم! آیا آب غسل، حدّ معینی دارد؟ فرمود: رسول خدا (ص) به امیر المؤمنان (ع) فرمود: وقتی که من وفات یافتم، شش ظرف از آب چاه «غرس» بگیر، پس با آن غسلم ده و کفن و حنوطم کن و هنگامی که از غسلم فراغت حاصل کردی، اطراف کفنم را بردار و مرا به حالت نشسته قرار ده، سپس هر چه خواهی از من بپرس. به خدا سوگند! هیچ سؤالی را بدون جواب، نخواهم گذاشت.
قال الصّفّار القمیّ:
حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِي نَصْرٍ، عَنْ فُضَيْلٍ سُكَّرَةَ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اللَّهِ (ع) جُعِلْتُ فِدَاكَ هَلْ لِلْمَاءِ حَدٌّ مَحْدُودٌ قَالَ: إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ (ص) قَالَ لِأَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ عَلِيٍّ (ع) إِذَا أَنَا مِتُّ فَاسْتَقِ لِي سِتَّ قِرَبٍ مِنْ مَاءِ بِئْرِ غَرْسٍ فَغَسِّلْنِي وَ كَفِّنِّي وَ حَنِّطْنِي فَإِذَا فَرَغْتَ مِنْ غُسْلِي فَخُذْ بِمَجَامِعِ كَفَنِي وَ أَجْلِسْنِي ثُمَّ اسْأَلْنِي عَمَّا شِئْتَ فَوَ اللَّهِ لَا تَسْأَلُنِي مِنْ شَيْءٍ إِلَّا أَجَبْتُكَ.[1]
[1]. بصائر الدرجات 284 ح 9، الکافی 1: 296 ح 7، التهذیب 1: 435 ح 1397 و ح 1398، الخرائج و الجرائح 2: 803 ح 11 المناقب لابن شهر آشوب 2: 37 مع اختلاف في بعض الالفاظ، اثبات الهداة 1: 418 ح 19، البحار 22: 514 ح 15 و 40: 152، مستدرک الوسائل 2: 189 ح 1.