در حدیث شیخ صدوق:
آن حضرت به علی (ع) گفت: ای پسر عمو! تو را به چند چیز، سفارش می‌کنم: آن‌ها را به خاطر سپرده، به انجام رسان. علی (ع) فرمود: آنچه می‌خواهی، سفارش کن. فاطمه (ع) گفت: فلان کس را به همسری اختیار نما تا پس از من با فرزندانم، همچون خودم رفتار کند و آن‌ها را به شایستگی تربیت نماید برای من، تابوتی همان‌گونه که فرشتگان نشانم داده‌اند، مهیا ساز. علی (ع) فرمود: نشانم بده که آن تابوت چگونه است؟ و حضرت آن را، همان‌طور که فرشتگان توصیف کرده بودند، برای علی (ع) توصیف نمود. سپس گفت: هر زمانی که روز و یا شب که رحلتم فرا رسد، مرا برادر و هیچ کس از دشمنان خدای متعال و پیامبر اکرم (ص) را برای نمازم، فرا مخوان. علی (ع) فرمود: چنین خواهم کرد.
در خبر دیگری آمده است که علی (ع) فرمود:
هنگامی که زمان وفات فاطمه (ع) نزدیک شد، مرا خواند و گفت: آیا وصیّت و سفارش مرا انجام می‌دهی؟ گفتم: آری، انجام می‌دهم. سپس وصیّت کرد که: وقتی از دنیا رفتم، مرا شبانه به خاک بسپار و اجازه مده، آن دو تن ـ ابوبکر و عمر ـ در این مراسم، حاضر شوند.
في وصایاها (ع)
مضی في حدیث رواه الصّدوق:
عَلَيْهَا قَالَتْ لَهُ أنّها (ع) قالت لعلیّ (ع): يَا ابْنَ الْعَمِّ أُرِيدُ أَنْ أُوصِيَكَ بأشیاء فَاحْفَظْهَا عَلَيَّ فَقَالَ لَهَا: قُولِي مَا أَحْبَبْتِ، قَالَتْ لَهُ: تَزَوَّجْ فُلَانَةَ تَكُونُ لِوُلْدِي مُرَبِّيَةً مِنْ بَعْدِي مِثْلِي وَ اعْمَلْ نَعْشاً رَأَيْتُ الْمَلَائِكَةَ قَدْ صَوَّرَتْهُ لِي. فَقَالَ لَهَا عَلِيٌّ (ع): أَرِينِي كَيْفَ صُورَتُهُ؟ فَأَرَتْهُ ذَلِكَ كَمَا وصفت له [وُصِفَ لَهَا] وَ كَمَا أُمِرَتْ بِهِ، ثُمَّ قَالَتْ: فَإِذَا أَنَا قَضَيْتُ نَحْبِي فَأَخْرِجْنِي مِنْ سَاعَتِكَ أَيَّ سَاعَةٍ كَانَتْ مِنْ لَيْلٍ أَوْ نَهَارٍ وَ لَا يَحْضُرَنَّ مِنْ أَعْدَاءِ اللَّهِ وَ أَعْدَاءِ رَسُولِهِ لِلصَّلَاةِ عَلَيَّ أَحَدٌ، قَالَ عَلِيٌّ (ع): أَفْعَلُ.[1]
و في حدیث آخر:
عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ (ع) قَالَ قال علی (ع): لَمَّا حَضَرَتْ فَاطِمَةَ (ع) الْوَفَاةُ دَعَتْنِي فَقَالَتْ: أَ مُنَفِّذٌ أَنْتَ وَصِيَّتِي وَ عَهْدِي؟ قَالَ: قُلْتُ بَلَى، أُنَفِّذُهَا فَأَوْصَتْ إِلَيَّ وَ قَالَتْ: إِذَا أَنَا مِتُّ فَادْفِنِّي لَيْلًا وَ لَا تُؤْذِنَنَّ رَجُلَيْنِ ذَكَرْتُهُمَا.[2]
[1]ـ علل الشرائع: 187 و قد مضی تمام الحدیث في آخر الفصل الثّالث من المأساة. و مضی في حیدث الطبری الامالی ما یدل علی ذلک، دلائل الامامة: 133.
[2]ـ معانی الاخبار: 355 و مضی تمامه في اواخر فصل المأساة، کشف الغمة 1: 494 و فیه: امنفذأنت وصیتی و عهدی أو و الله لا عهدنّ إلی غیرک،… ولا تؤذنن بی أبابکر و عمر.