صفّار قمی با سند خویش از ابی الجارود نقل می‌کند که گوید:
شنیدم امام باقر (ع) می‌فرمود: چون شهادت حسین (ع) نزدیک شد، دختر بزرگش فاطمه را فراخواند و نامه‌ای دربسته و وصیتی باز و آشکار به او سپرد. علی بن الحسین (ع) با آنان بود و بیمار بود. فاطمه، نامه را بن علی بن الحسین داد. به خدا قسم پس از او آن نامه به دست ما رسیده است.
گفتم: فدایت شوم! در آن نامه چه بود؟ فرمود: همه‌ی آنچه فرزندان آدم از آن روز که آدم آفریده شده و تا پایان جهان به آن نیازمندند، در آن است. به خدا قسم همه‌ی حدود الهی، حتّی دیه‌ی خراش هم در آن آمده است.
قال الصفّار القمیّ:
حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ إِسْمَاعِيلَ، عَنْ مَنْصُورٍ، عَنْ أَبِي الْجَارُودِ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ (ع) يَقُولُ: إِنَّ الْحُسَيْنَ بْنَ عَلِيٍّ (ع) لَمَّا حَضَرَهُ الَّذِي حَضَرَهُ دَعَا ابْنَتَهُ الْكُبْرَى فَاطِمَةَ ابْنَةَ الْحُسَيْنِ فَدَفَعَ إِلَيْهَا كِتَاباً مَلْفُوفاً وَ وَصِيَّةً ظَاهِرَةً وَ كَانَ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ مَبْطُوناً مَعَهُمْ لَا يَرَوْنَ إِلَّا لِمَا بِهِ فَدَفَعَتْ فَاطِمَةُ الْكِتَابَ إِلَى عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ ثُمَّ صَارَ ذَلِكَ الْكِتَابُ وَ اللَّهِ إِلَيْنَا، قَالَ: قُلْتُ: فَمَا فِي ذَلِكَ الْكِتَابِ جَعَلَنِيَ اللَّهُ فِدَاكَ؟ قَالَ: فِيهِ وَ اللَّهِ مَا يَحْتَاجُ إِلَيْهِ وُلْدُ آدَمَ مُنْذُ يَوْمِ خَلَقَ آدَمَ إِلَى أَنْ تَفْنَى الدُّنْيَا وَ اللَّهِ إِنَّ فِيهِ الْحُدُودَ حَتَّى إِنَّ فِيهِ أَرْشَ الْخَدْشِ.[1]
[1]– بصائر الدرجات: 163 ح 3 و 148 ح 9 و 12، اثبات الوصیة: 164، الکافی 1: 303 ح 1 و 2، البحار 26: ح 62، اثبات الهداة 5: 215 ح 5، موسوعة کلمات الامام الحسین (ع): 487 ح 468.