شیخ مفید گوید:
چون امام حسین (ع) وارد مکّه شد (ورودش شب جمعه سوم شعبان بود) این آیه را می‌خواند: «چون به سوی مَدین روی کرد، گفت: امید است که خداوند مرا به راه راست هدایت کند.» سپس فرود آمد و مردم مکّه با رفت و آمد به حضورش روی آوردند. نیز کسانی که برای عمره به مکّه آمده بودند و مردم اطراف. پسر زبیر در مکّه بود. در گوشه‌ای از خانه‌ی خدا به نماز و طواف مشغول بود و همراه مردم به خدمت امام می‌آمد. گاهی دو روز پی‌درپی یا یک روز در میان نزد امام می‌آمد. حضور امام برای پسر زبیر سنگین‌تر از هر کس دیگر بود، چرا که می‌دانست که تا وقتی حسین (ع) در شهر است، مردم حجاز با او بیعت نمی‌کنند و مردم نسبت به آن حضرت اطاعت و احترام بیشتری دارند.
قال المفید:
وَ لَمَّا دَخَلَ الْحُسَيْنُ (ع) مَکَّةَ كَانَ دُخُولُهُ إِيَّاهَا يَوْمَ الْجُمُعَةِ لِثَلَاثٍ مَضَيْنَ مِنْ شَعْبَانَ دَخَلَهَا وَ هُوَ يَقْرَأُ «وَ لَمَّا تَوَجَّهَ تِلْقاءَ مَدْيَنَ قالَ عَسى رَبِّي أَنْ يَهْدِيَنِي سَواءَ السَّبِيلِ»[1] ثُمَّ نَزَلَهَا فَأَقْبَلَ أَهْلُهَا يَخْتَلِفُونَ إِلَيْهِ وَ مَنْ كَانَ بِهَا مِنَ الْمُعْتَمِرِينَ وَ أَهْلِ الْآفَاقِ وَ ابْنُ الزُّبَيْرِ بِهَا قَدْ لَزِمَ جَانِبَ الْكَعْبَةِ فَهُوَ قَائِمٌ يُصَلِّي عِنْدَهَا وَ يَطُوفُ وَ يَأْتِي الْحُسَيْنَ (ع) فِيمَنْ يَأْتِيهِ فَيَأْتِيهِ الْيَوْمَيْنِ الْمُتَوَالِيَيْنِ وَ يَأْتِيهِ بَيْنَ كُلِّ يَوْمَيْنِ مَرَّةً وَ هُوَ أَثْقَلُ خَلْقِ اللَّهِ عَلَى ابْنِ الزُّبَيْرِ قَدْ عَرَفَ أَنَّ أَهْلَ الْحِجَازِ لَا يُبَايِعُونَهُ مَا دَامَ الْحُسَيْنُ (ع) فِي الْبَلَدِ وَ أَنَّ الْحُسَيْنَ (ع) أَطْوَعُ فِي النَّاسِ مِنْهُ وَ أَجَلُّ.[2]
[1]– القصص: 22.
[2]– الارشاد: 202، تاریخ الطبری 3: 272، الفتوح لابن اعثم 5: 25 اشار الی الآیة، الکامل فی التاریخ 2: 531، تسلیة المجالس و زینة المجالس 4: 162 لم یشر الی الآیة، البحار 44: 332، العوالم 17: 181، اعیان الشیعة 1: 588، وقعة الطف: 86، موسوعة کلمات الامام الحسین (ع): 305.