علّامه مجلسی گفته است:
در بعضی کتاب‌ها آمده است که امام حسین (ع) چون به هفتاد و دو شهید از اهل بیت خویش نگاه کرد، رو به خیمه صدا زد: ای سکینه! ای فاطمه! ای زینب! ای امّ کلثوم! خداحافظ! سکینه صدا زد: پدر! آماده‌ی مرگ شده‌ای؟ فرمود: چگونه آماده نشود کسی که یار و یاوری ندارد؟ گفت: پدر جان! ما را به حرم جدّمان برگردان. فرمود: هیهات! اگر مرغ «قطا» را می‌گذاشتند، می‌خوابید. زنان صیحه کشیدند. امام حسین (ع) آنان را ساکت کرد و بر آن قوم حمله کرد.
قال المجلسیّ:
أقول: و في بعض الكتب أن الحسين لما نظر إلى اثنين و سبعين رجلا من أهل بيته صرعى، التفت إلى الخيمة و نَادَى: يَا سُكَيْنَةُ! يَا فَاطِمَةُ! يَا زَيْنَبُ! يَا أُمَّ كُلْثُومٍ! عَلَيْكُنَّ مِنِّي السَّلَامُ، فَنَادَتْهُ سُكَيْنَةُ: يَا أَبَهْ اسْتَسْلَمْتَ لِلْمَوْتِ؟ فَقَالَ: كَيْفَ لَا يَسْتَسْلِمُ مَنْ لَا نَاصِرَ لَهُ وَ لَا مُعِينَ؟ فَقَالَتْ: يَا أَبَهْ رُدَّنَا إِلَى حَرَمِ جَدِّنَا فَقَالَ: هَيْهَاتَ لَوْ تُرِكَ الْقَطَا لَنَامَ فتصارخن النّساء فسكتهنّ الحسين و حمل على القوم.[1]
[1]– البحار 45: 47، العوالم 17: 288، المنتخب للطّریحی: 440، الدّمعة السّاکبة 4: 336.