هر بلايى كه به ما مى رسد در اثر دورى از اهل بيت ـ عليهم السّلام ـ و روايات مأثوره ى از ايشان است.
اين بلاهايى كه وارد مى شود و بسيار هم هست، در اثر اين است كه از روز اوّل نخواستيم آن كس را كه خدا و پيامبر ـ صلّى اللّه عليه وآله وسلّم ـ براى ما تعيين كرده بودند بر ما حكومت كنند! يك گوشوار از گوش زن مسلمان و يك خلخال از پاى زن ذمّيّه برده بودند، وقتى كه خبر به حضرت امير ـ عليه السّلام ـ رسيد، فرمود:« فَلَوْ أَنَّ امْرَءا مُسْلِما ماتَ مِنْ بَعْدِ هذا أَسَفا، ما كانَ عِنْدى مَلُوما! » بعد از اين، اگر مسلمانى از روى تأسّف بر اين مصيبت جان بسپارد، نزد من سزاوار سرزنش نيست! نهج البلاغه، ص 69؛ شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد، ج 2، ص 74؛ بحار الانوار، ج 34، ص 64؛ كافى، ج 5، ص 4.
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد