نگاه هاى جایز عبارت است از:
1 – نگاه به زن روستانشین كه نوعا خود را نمى پوشاند،[1]
2 – نگاه به عكس بى حجاب زن ناشناس،
3 – نگاه هم جنس به هم جنس (به جز عورت)،
4 – نگاه به زن به منظور ازدواج (با شرایط خاص)،
5 – نگاه به زن كهنسال[2] كه هیچ گونه رغبتى به ازدواج با او نیست،
6 – نگاه به زن غیرمسلمان ؛ خواه از اهل كتاب باشد یا نه.[3]
تبصره. جواز نگاه هاى یاد شده در صورتى است كه با قصد لذت و یا ترس افتادن به گناه همراه نشود.
منبع:نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها / مؤلف: سید مجنبی حسینی
[1] – از نظر برخى مراجع آيات عظام بهجت و مكارم شيرازى .
[2] – جاهايى كه به طور معمول نمىپوشانند مانند موها، گردن و دستها .
[3] – به جز جاهايى كه به طور معمول مىپوشانند.
برچسب خوردهائمه علیهمالسلام, اجتهاد, اجتهاد و تقلید, احکام, احکام شرعی, اختلاف نظر, اختلاف نظر مراجع, اساتید, استنباط, استنباط احكام, اصطلاح فقهى, اعتكاف, اعتكاف گناه, اعتکاف در حیاط مسجد, اهمیت اعتكاف, اهمیت روزه, اهمیت نذر, پیامبر ص, پیامبر صلى الله علیه وآله, پیشینه تقلید, تقلید, تقلید از مجتهد, تلاش, حج, حلال, حیاط, حیاط مسجد, خمس, خمس سپرده گذارى, خمس سفر حج, خوانندگى زن, خوانندگی, دانشجو, دندان, دهان, راهنما, رژلب, روزه, روزه دار, زمان پیامبر, زن, زیارت, سپرده گذارى, سفر حج, شامپو, شرایط نذر, عالم, عطر, عطر روزه دار, فطره, فطریه, فقیه, قصد اقامت, قطع اعتكاف, كفاره نذر, کرم, کفاره, کوشش, لثه, مؤونه, ماه رمضان, ماه مبارك رمضان, متعارف, مجتهد, مراجع, مراجع تقلید, مرجع, مرجع دینی, مسجد, معمول, مکه, نذر, نگاه, نگاه هاى حلال, نماز, همبستگی