آيات عظام امام، خامنهاى و نورى: در هر كدام احتمال اعلميت داده شود، بنابر احتياط واجب از او تقليد كنند و در صورت تساوى، مخيرند.[1]

آيات عظام بهجت، تبريزى، صافى و فاضل: در هر كدام احتمال اعلميت داده شود، بايد از او تقليد كنند و در صورت تساوى، مخيرند.[2]

آيهاللّه سيستانى: در هر كدام احتمال اعلميت داده شود، بايد از او تقليد كنند و در صورت تساوى مخيرند؛ مگر در موارد علم اجمالى تكليف (مانند قصر و اتمام) كه در اين هنگام بنابر احتياط واجب، بايد هر دو فتوا را رعايت كنند.[3]

آيهاللّه مكارم: بنابر احتياط واجب از كسى تقليد كنند كه گمان به اعلميت او دارند و در صورت تساوى، مخيرند.[4]

آيهاللّه وحيد: در هر كدام احتمال اعلميت داده شود، بايد از او تقليد كنند و در صورت تساوى، بايد از كسى تقليد كنند كه فتوايش مطابق احتياط است و چنانچه احتياط ممكن نبود و يا مشقت داشت، مخير است.[5]

تبصره. فرض مسئله جايى است كه مجتهدان ياد شده در تقوا مساوى باشند و اگر يكى از آنان باتقواتر باشد، حكم آن در عنوان تقليد مجتهد ذكر شده است.

 

منبع:نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها / مؤلف: سید مجنبی حسینی/پرسش وپاسخ دانشجویی


[1] – امام، توضيحالمسائل، م 3 و 4؛ نورى، توضيحالمسائل، م 3 و 4.

[2] – توضيحالمسائل مراجع، 3 و 4؛ صافى، جامعالاحكام، ج 1، س 8.

[3] – تعليقات على العروة، م 13، 20 و 21.

[4] – توضيحالمسائل، م 5 و 6.

[5] – توضيحالمسائل، م 3 و 4.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *