آيات عظام امام، خامنه اى و نورى: در هر كدام احتمال اعلميت داده شود، بنابر احتياط واجب از او تقليد كنند و در صورت تساوى، مخيرند.[1]
آيات عظام بهجت، تبريزى، صافى و فاضل: در هر كدام احتمال اعلميت داده شود، بايد از او تقليد كنند و در صورت تساوى، مخيرند.[2]
آيه اللّه سيستانى: در هر كدام احتمال اعلميت داده شود، بايد از او تقليد كنند و در صورت تساوى مخيرند؛ مگر در موارد علم اجمالى تكليف (مانند قصر و اتمام) كه در اين هنگام بنابر احتياط واجب، بايد هر دو فتوا را رعايت كنند.[3]
آيه اللّه مكارم: بنابر احتياط واجب از كسى تقليد كنند كه گمان به اعلميت او دارند و در صورت تساوى، مخيرند.[4]
آيه اللّه وحيد: در هر كدام احتمال اعلميت داده شود، بايد از او تقليد كنند و در صورت تساوى، بايد از كسى تقليد كنند كه فتوايش مطابق احتياط است و چنانچه احتياط ممكن نبود و يا مشقت داشت، مخير است.[5]
تبصره. فرض مسئله جايى است كه مجتهدان ياد شده در تقوا مساوى باشند و اگر يكى از آنان باتقواتر باشد، حكم آن در عنوان تقليد مجتهد ذكر شده است.
منبع:نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها / مؤلف: سید مجنبی حسینی/پرسش وپاسخ دانشجویی
[1] – امام، توضيح المسائل، م 3 و 4؛ نورى، توضيح المسائل، م 3 و 4.
[2] – توضيح المسائل مراجع، 3 و 4؛ صافى، جامع الاحكام، ج 1، س 8.
[3] – تعليقات على العروة، م 13، 20 و 21.
[4] – توضيح المسائل، م 5 و 6.
[5] – توضيح المسائل، م 3 و 4.