چه قدر مردم مختلفند، بعضى ها اگر به ناحقّ دل كسى را برنجانند، شب شايد خوابشان نبرد. اشخاصى نيز با اين كه مورد تجاوز بودند، حليم بودند و عفو و صفح و چشم پوشى داشتند! در هر حال، نبايد ولو با نگاه تند و اِخافه( ترساندن.) دل افراد بى گناه را برنجانيم و ايذا كنيم. نمى دانم چه حرفى بين يكى از علماى معروف در ايران و يا فاميل ايشان و بين سرتيپ يا سرهنگى شده بود، او اهل حرف و هجوم نبود، و سرهنگ يا سرتيپ در آن مجلس به آقا سيلى زده بوده و آقا كارى نكرده بود و مدّتى گذشته بود و هيچ ترتيب اثر نداده بود.
نهى از منكر بعضى همان عفو و صفح است، البته اين كار گاهى به عكس موجب تهييج و تجاسر بيشتر متجاوز به منكر مى شود كه در اين صورت جايز نيست.
در حديث عنوان بصرى آمده است: « فَمَنْ قالَ لَكَ إِنْ قُلْتَ واحِدَةً سَمِعْتَ عَشْرا؛ فَقُلْ[لهُ]: إِنْ قُلْتَ عَشْرا لَمْ تَسْمَعْ واحِدةً. » پس اگر كسى به تو گفت كه اگر يك كلمه بد و ناسزا بگويى، ده تا مى شنوى، تو بگو اگر ده كلمه بگويى يك كلمه نخواهى شنيد. مستدرك الوسائل: ج 11، ص 290؛ بحار الانوار، ج 1، ص 226؛ مشكاة الانوار، ص 325.
در هر حال تحمّل تجاوز نسبت به متجاوزين فرق مى كند و داير مدار اشخاص است، و نسبت به موارد و محل ها فرق مى كند. چه بسا اشخاصى كه از نرمش و ملايمت و عفو، سوء استفاده مى كنند و به تجاوز و تعدّى خود ادامه مى دهند. خُرُشچُف گفته است: فرق من با مسيح ـ عليه السّلام ـ اين است كه او گفته است: اگر كسى به يك طرف صورت شما سيلى زد، بگوييد طرف ديگر را به سوى او بكند؛ ولى من مى گويم: محكمتر از آن را به پشت گردن او بزن، ولى او كه خودش را در رديف انبيا ـ عليهم السّلام ـ مى شمارد، نمى فهمد كه مقصود آن حضرت چيست و با چه كسى است. زيرا مقصود آن حضرت قطعاً اظهار تواضع و محبّت و مهر و عطوفت در برابر دشمنان بيگانه نيست، بلكه با دوستان و هم كيشان است. خداوند در توصيف مؤمنان واقعى مى فرمايد: «أَشِدَّآءُ عَلَى الْكُفَّارِ رُحَمَآءُ بَيْنَهُمْ»؛(بر كافران سخت گير، و با همديگر مهربان اند.) سوره ى فتح، آيه ى 29.
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد