شاعرى بدين مضمون مى گويد: اگر آنان كه به دنيا نيامده اند بدانند كه از روزگار چه ديده ام، هرگز نمى آيند. گذشته از طبقه ى انبيا و اوليا ـ عليهم السّلام ـ ، رجالى از علما در صبر و استقامت عجيب بوده اند و بيمارى هاى بسيار دردناك را تحمّل مى كردند! آقايى به حبس بول خيلى آزاردهنده و دردناك مبتلا شده بود، به او گفته بودند: اگر طول بكشد دردش زياد و با خون زياد همراه خواهد شد؟ با اين حال آن آقا مقيّد بود كه حتى آه نگويد. وقتى درد آن خيلى شديد مى شد و به او فشار مى آورد، فقط مى گفت: « لاإِلهَ إِلاَّ اللّه ».
استاد ما( حضرت آيت اللّه شيخ محمّد حسين اصفهانى ـ رحمه اللّه) مى فرمود: از يكى از معروفين و مدرّسين مبتلا به حبس بول، احوال پرسى كرديم، وى گفت: اگر رادعِ الهى نبود، خود را اتلاف(خودكشى) مى كردم! خيلى ها از شدّت درد و در اثر فشار مصيبت و بلا، اِنتحار و خودكشى كرده اند! در همين قم يكى دو نفر از اهل علم و در نجف يكى را مى شناختم كه خودكشى كردند. رَحْمَةُ اللّه عَلَيْهِمْ! (رحمت خدا بر آنها.) البتّه عمل آنان محمول است به خروج از اختيار، منتهى بايد مواظب بود كه تحمّل سختى و ابتلائات در راه حقّ به اندازه اى باشد كه انسان را به انحراف نكشاند!
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد