ابن سعد گفته است:
عبدالله بن محمّد بن عمر بن عليّ بن ابی‌طالب (ع) گفت: وقتی رسول خدا (ص) در تابوت نهاده شد، علی (ع) آواز داد و گفت: کسی جلو نایستد که نماز حضرت را امامت کند؛ چه این که او، امام شما است، چه زنده و چه مرده. پس مردم گروه گروه داخل می‌شدند و صف به صف بر آن حضرت نماز می‌خواندند، بدون این که امامی داشته باشند؛ تکبیر می‌گفتند در حالی که علی (ع) مقابل رسول خدا (ص) ایستاده بود و می‌فرمود: درود و رحمت و برکات خدا بر تو باد ای پیامبر خدا! خدایا! گواهی می‌دهیم که هر چه بر او نازل کردی، همه را ابلاغ نمود امّت خویش را نصیحت کرد و در راه خدا به مجاهدت پرداخت تا خدای متعال دین خود را عزّت بخشید و کلمه‌ی او، کمال یافت؛ خدایا! ما را از کسانی قرار ده که از قرآن پیروی می‌کنند و ما را بعد از وی ثابت قدم بدار و بین ما و او، جدایی می‌نداز! و مردم آمین می‌گفتند تا این که مردان بر او نماز گزاردند؛ سپس نوبت زنان رسید و بعد کودکان.
قال ابن سعد:
أخبرنا محمّد بن عمر، حدّثني عبد اللّه بن محمّد بن عمر بن عليّ ابن أبي طالب، عن أبيه، عن جدّه عليّ قال: لمّا وضعٍ رسول اللّه (ص) على السّرير، قال عليّ: أَلّا يقوم عليه أحدٌ لعلّه يؤمّ؟ هو إمامكم حيّاً و ميّتاً! فكان يدخل النّاس رَسَلاً رسلاً فيصلّون عليه صفّاً صفّاً ليس لهم إمام، و يكبّرون و عليّ قائم بحيال رسول اللّه (ص)، يقول: سلام عليك أيّها النّبيّ و رحمة اللّه و بركاته! اللّهمّ إنّا نشهد أن قد بلّغ ما أنُزل إليه و نصح لأمّته، و جاهد في سبيل اللّه، حتّى أعزّ اللّه دينه و تمّت كلمته! اللّهمّ فاجعلنا ممّن يتّبع ما أنزل اللّه إليه، و ثبّتنا بعده، و اجمع بيننا و بينه! فيقول النّاس: آمين آمين! حتّى صلّى عليه الرّجال، ثمّ النّساء، ثمّ الصّبيان.[1]
[1] ـ الطّبقات الکبری 22: 222.