امام علی (ع) فرمود:
رسول خدا (ص) جان سپرد در حالی که سرش بر سینه‌ی من بود و جان او در کف دست من، روان شد و من آن را بر صورت خویش کشیدم ( چنان که سفارش کرده بود)؛ غسل او را انجام می‌دادم در حالی که فرشتگان یار و یاور من بودند؛ خانه و ایوان‌ها ناله می‌کردند و گروهی (فرشته) فرود می‌آمد و گروهی به آسمان می‌رفت؛ پی‌در‌پی صدای آنان را می‌شنیدم که بر او، درود می‌گفتند (یا بر او نماز می‌خواندند) تا وقتی که حضرت را به خاک سپردیم؛ بنابراین چه کسی به آن حضرت سزاوراتر از من است، چه در زندگی او و چه پس از مرگ آن حضرت؟
قال الإمام عليّ (ع):
وَ لَقَدْ قُبِضَ رَسُولُ اللَّهِ (ص) وَ إِنَّ رَأْسَهُ لَعَلَى صَدْرِي، وَ لَقَدْ سَالَتْ نَفْسُهُ فِي كَفِّي فَأَمْرَرْتُهَا عَلَى وَجْهِي، وَ لَقَدْ وُلِّيتُ غُسْلَهُ ص وَ الْمَلَائِكَةُ أَعْوَانِي، فَضَجَّتِ الدَّارُ وَ الْأَفْنِيَةُ مَلَأٌ يَهْبِطُ وَ مَلَأٌ يَعْرُجُ وَ مَا فَارَقَتْ سَمْعِي هَيْنَمَةٌ مِنْهُمْ، يُصَلُّونَ عَلَيْهِ، حَتَّى وَارَيْنَاهُ فِي ضَرِيحِهِ، فَمَنْ ذَا أَحَقُّ بِهِ مِنِّي حَيّاً وَ مَيِّتاً.[1]
[1] ـ نهج البلاغة، صبحی الصالح: 311 خ 197، ربیع الابرار 4: 197، کشف الغمة 1: 379، البحار 22: 540 ح 49 نقلاً عن النهج و فیه قال: الهینمة: الکلام الخفی لایفهم.