از نحوه ى كار آن ها(خلفا و صحابه) حقّانيّت و عدم حقّانيّت آن ها معلوم مى شود. مانند عملكرد حضرت امير ـ عليه السّلام ـ و معاويه درباره ى بيت المال. كار معاويه در تصرّف و تقسيم بيت المال به حدّى عجيب بود كه« ابن زبير » براى عبداللّه بن عمر نوشت: « معاويه بيت المال را استئثار مى كرد! »(براى خود بر مى داشت، و به هر كه دلش مى خواست مى بخشيد.) به گونه اى كه حتّى ابن زبير آن چنانى نمى خواست مثل معاويه و يزيد باشد! گويا چيزهايى در كار بوده كه اميرالمؤمنين ـ عليه السّلام ـ به صورت يكسان و بالسّويه تقسيم مى كرد؛ زيرا اگر مى خواست به مصلحت كار كند، ديگران در متابعت آن حضرت سوء استفاده مى كردند، لذا آن حضرت بيت المال را جارو مى كرد و نماز مى خواند! و حتّى گاهى به جاى ماهيانه، هفته اى تقسيم مى كرد.(بناء المقالة، ص 230، نيز ر.ك: وسائل الشيعة، ج 15، ص 109؛ بحار الانوار، ج 88، ص 383؛ الغارات، ج 1، ص 33.) به ايشان مى گفتند: تازه تقسيم كرده اى. مى فرمود: من خزانه دار(انباردار.) شما نيستم. اگر به اندازه ى هفت منطقه ى كوفه مى رسيد، تقسيم مى كرد و در انبار نگه نمى داشت!
اين نحوه ى عملكرد اميرمؤمنان ـ عليه السّلام ـ در رابطه با بيت المال بود، اما ما اگر قانع باشيم كه از حرام اجتناب كنيم و به حلال اكتفا كنيم و در كارمان بين حلال و حرام فرق بگذاريم، و مثل معاويه سَخى نباشيم كه به نور چشمى ها صد هزار بدهيم و ديگران را محروم بسازيم، خوب است!
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد