حضرت ابوطالب، فرزند عبدالمطّلب، فرزند هاشم، فرزند عبد مناف، فرزند قصی، از طائفه قریش، نامش عبد مناف است.[1]
گفته شده است که نام ابوطالب، «عمران» است، ولی نام مشهور ایشان، «عبد مناف» است.[2] دلیل بر این مطلب، وصیت پدرش عبدالمطلب است که در آن به ابوطالب نسبت به پیامبر اسلام (ص) سفارش کرده، مىگوید: «اى عبد مناف پس از خود تو را به [حمایت از] موحدى سفارش مىکنم که پس از پدرش بىهمتا است».[3]ابوطالب نیز کنیه آن حضرت است که به مناسبت فرزند بزرگش «طالب»، بوده است.[4]
منبع: اسلام کوئست
[1]. طبرسی، فضل بن حسن، إعلامالورى، ص 144، دار الکتب الإسلامیة، تهران.
[2]. عسقلانى، ابن حجر، الإصابة فى تمییز الصحابة، محقق، عبد الموجود، عادل احمد، معوض، على محمد، ج 7، ص 196، دارالکتب العلمیة، چاپ اول، بیروت، 1415ق.
[3]. ر.ک: امین عاملى، سید محسن، أعیان الشیعة، ج 1، ص 324، دار التعارف، بیروت، 1403ق.
[4]. ر.ک: همان.