«ناشز» و «ناشزه» به مرد يا زنى گفته مى شود كه حقوق واجب و وظايف شرعى را نسبت به همسرش رعايت نكند.
هرگاه نشوز و نافرمانى، از سوى زن باشد، مرد مى تواند زمينه آن را از بين ببرد. به اين ترتيب كه نخست او را نصيحت كند و اگر تأثير نگذاشت، مى تواند از همخوابى با او بپرهيزد؛ يعنى، در بستر خواب به او پشت كند و يا نزد او نخوابد. اگر اين روش نيز در او اثر نداشت، چنانچه اميد دارد با تنبيه او را از نافرمانى باز دارد. البته اين كار به قصد اصلاح (نه از روى خشم و انتقام) و به اندازه اى باشد كه باعث توجه و تنبه او گردد.
هرگاه نشوز و نافرمانى از سوى مرد باشد، زن نخست او را نصيحت مى كند و اگر تأثير نگذاشت، مى تواند شكايت خود را نزد حاكم ببرد تا او را به انجام وظايفش وادار كند. البته حق ندارد با او قهر كند و يا او را كتك بزند.[1]
پی نوشت
[1] – امام، تحريرالوسيلة، ج 2، النشوز، م 1 و 2 ؛ صافى، هدايه العباد، ج 2، النشوز، م 1 و 2 ؛ سيستانى، منهاج الصالحين، 354