راوندی با سند خویش از امام باقر (ع) روایت می‌کند:
امام حسین (ع) پیش از شهادت به اصحاب خویش فرمود: رسول خدا فرمود: پسرم! تو به سرزمین عراق کشانده می‌شوی، سرزمینی که میعادگاه پیامبران و اوصیای انبیاست و «عمورا» خوانده می‌شود و آن‌جا به شهادت می‌رسی. گروهی از یاران تو نیز شهید می‌شوند که سوزش برخورد آهن و سلاح را حس نمی‌کنند. آن‌گاه این آیه را خواند: «قُلْنا يا نارُ…؛ گفتیم: ای آتش! بر ابراهیم سر و ایمن باش.» جنگ هم بر آنان و بر تو سرد و سلامت خواهد بود. پس شما را مژده باد! به خدا که اگر ما را بکشند، به محضر پیامبرمان می‌رسیم.
روی الراوندیّ:
عَنْ أَبِي سَعِيدٍ سَهْلِ بْنِ زِيَادٍ، حَدَّثَنَا الْحَسَنُ بْنُ مَحْبُوبٍ، حَدَّثَنَا ابْنُ فُضَيْلٍ، حَدَّثَنَا سَعْدٌ الْجَلَّابُ، عَنْ جَابِرٍ، عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ (ع) قَالَ: قَالَ الْحُسَيْنُ بْنُ عَلِيٍّ (ع) لِأَصْحَابِهِ قَبْلَ أَنْ يُقْتَلَ: إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ (ص) قَالَ: يَا بُنَيَّ إِنَّكَ سَتُسَاقُ إِلَى الْعِرَاقِ، وَ هِيَ أَرْضٌ قَدِ الْتَقَى بِهَا النَّبِيُّونَ، وَ أَوْصِيَاءُ النَّبِيِّينَ، وَ هِيَ أَرْضٌ تُدْعَى «عَمُورَا» وَ إِنَّكَ تُسْتَشْهَدُ بِهَا وَ يُسْتَشْهَدُ مَعَكَ جَمَاعَةٌ مِنْ أَصْحَابِكَ لَا يَجِدُونَ أَلَمَ مَسِّ الْحَدِيدِ وَ تَلَا: (قُلْنا يا نارُ كُونِي بَرْداً وَ سَلاماً عَلى إِبْراهِيمَ)[1] تَكُونُ الْحَرْبُ عَلَيْكَ وَ عَلَيْهِمْ [بَرْداً وَ] سَلَاماً فَأَبْشِرُوا فَوَ اللَّهِ لَئِنْ قَتَلُونَا فَإِنَّا نَرِدُ عَلَى نَبِيِّنَا.[2]
[1]– الأنبیاء: 69.
[2]– الخرائج و الجرائح 2: 848، مختصر بصائر الدرجات: 37، اثبات الهداة 1: 606 ح 281، البحار 45: 80 ح 6 و 53: 61، موسوعة کلمات الامام الحسین (ع): 429 ح 407.