«بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ»
الحَمدُللهِ رَبِّ العَالَمِین وَ صَلَّی الله عَلَی سَیّدِنا وَ نَبیّنَا مُحَمَّدٍ وَ أهلِ بَیتِهِ الطّاهِرین
یکی از موانع عملی بسیار جدّی در مسیر تربیت و سیر و سلوک معنوی، گناه است؛ گناه حجاب عقل است و عقل انسان را از کار می اندازد؛ گناه آن صفا و نورانیّت و پاکی و پاکیزگی فطری انسان را تحت الشعاع خودش قرار می دهد و روح انسان را آلوده خواهد کرد و به سیاهی می کشاند؛ گناه مانع انجام کار خیر می شود؛ گناه باعث سقوط انسان از اوجِ بندگی و خلیفه اللهی به حضیضِ ذلّت و نکبت می شود؛ گناه باعث می شود که انسان از آن پاکی و پاکیزگی فطری و نورانی اولیه خودش خارج شود.
روایتی از حضرت امام جعفر صادق علیه السلام نقل شده است که حضرت امام محمد باقر علیه السلام به صورت مرتب این جمله را می فرمودند: «کانَ أبی یَقولُ: ما مِن شیٍ اَفسَدُ لِلقَلبِ مِن خَطیئةٍ»[1]؛ هیچ چیزی مانند گناه دلِ انسان را ضایع و فاسد نمی کند. «إنّ القَلبَ لَيُواقِعُ الخطيئةَ فما تَزالُ بهِ حتّى تَغلِبَ علَيهِ فَيُصَيَّرُ أعلاهُ أسفَلَهُ»[2]؛ هنگامی که قلب با گناه همراه می شود، آرام آرام بر قلب مسلط خواهد شد و انسان را از آن مقام بالای نورانیّت و ربوبیّت الهی به دره ی بدبختی و نکبت و نیستی ساقط می کند. پس گناه به شدت باعث می شود که انسان از مسیر تربیت و سیر و سلوک خارج شود.
والسلام علیکم و رحمة الله و برکاته
[1] کافی، ج2، ص273، باب «خوف و رجا».
[2] همان.