چيزهاى عجيب و غريب از علما نقل شده كه چه اندازه مواظب حلال و حرام بوده اند، بلكه مواظبت آن ها بر مستحبّات نيز بيش از ما بوده و صاحب كرامت بوده اند.
آقايى كه خود او و نيز پدرش از اهل كرامت بودند، نقل كرد كه پدرش با آن كرامات و مقامات در حال ركوع و سجود تنها سه مرتبه « سُبْحانَ اللّه » مى گفت. آن ها كيفيّت را در عبادات ملاحظه مى كردند نه كميّت را. همين جرياناتى را كه در آن قرار داريم و مى بينيم، همان علما ـ كه فقه و اصول اشتغال داشتند ـ از پيش مى ديدند و خبر مى دادند، بدون اين كه اظهار كنند كه ما اهل كرامت و علم غيب هستيم.
آقايى مى گفت: جماعتى بوديم، آقا امام زمان ـ عجّل اللّه تعالى فرجه الشّريف ـ تشريف آوردند و امامت كردند، ولى حمد و سوره را حسابى ساده قرائت فرمودند.
خدا مى داند همين عبادت هاى ساده و مختصر اگر از اهلش صادر شود چه اثرها دارد، ولى مفصّل آن از غير اهلش بى اثر است. مطلب اجلّ از آن است كه با گفت و شنود، تفهيم و تفهّم شود. از خدا مى خواهيم كه لياقت دهد تا به ما الهام شود!
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد
