خدا رحمت كند حاج اشرفى را كه خوب موارد احتياط را مى دانست! مردمى كه در اطراف حاج اشرفى(عالم بزرگ، محمّد بن محمّد مهدى حاج اشرفى مازندرانى (؟ ـ 1315) ـ رحمه اللّه ـ صاحب اسرار الشهادة و شعائر الاسلام.) بودند، مثل اين كه اطراف رسول اللّه ـ صلّى اللّه عليه وآله وسلّم ـ بودند.
شهرهاى ايران از علما نورباران بودند، ولى چون قدردان آنها نبوديم، اين طور لا إِلى بَدَلٍ(بدون جاى گزين.) از ما گرفته شدند. گويا ما غنى بوديم و خود را نيازمند و محتاج به آنان نمى ديديم! آرى، آخرين ملجأ و منجى(ملجأ: پناهگاه؛ مُنجى: نجات دهنده؛ و يا مَنجى: جايگاه نجات.) كه بايد به آن تمسّك كنيم از ما گرفته شد. خداوند سبحان مى فرمايد: «أَنَّا نَأْتِى الاْءَرْضَ نَنقُصُهَا مِنْ أَطْرَافِهَا» ما رو به زمين آورده و از گوشه هاى آن [عالمان ربّانى] مى كاهيم. سوره ى رعد، آيه ى 41؛ سوره ى انبيا، آيه ى 44. براى اطّلاع از تفسير « اطرافها » در آيه ى شريفه به علماى ربّانى، ر، ك: اصول كافى، ج 1، ص 38؛ من لا يحضره الفقيه، ج 1، ص 186؛ بحار الانوار، ج 46، ص 107؛ ج 67، ص 337.
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد
