خوب است در شؤون زندگى دستور خدا را ملاك قرار داده و با هم بسازيم، همان خدايى كه به هر دو طرف رؤوف و مهربان است، نه اين كه يك طرف بگويد، به دستور و ميل من بايد عمل كنيم، و ديگرى نيز بگويد بايد به دستور من. چرا به فرمان خدا گوش نمى كنيم؟! طيّبات، غذاهاى خوب و ديگر لذّت هاى دنيا، روزهاى بد و عاقبتِ ناگوارى را در پى دارد كه ثمره و نتيجه و مولود افراط و زياده روى و غور در همان طيّبات و لذّات است. تازه اين خوبى هاى دنياست، بدى هاى آن چگونه است؟ براى دنيايى كه خوبى هايش اين چنين است، با هم مقاتله و نزاع مى كنيم! بر سر اين امر كشنده و زهر فريبنده و مُهْلك نزاع داريم، من مى گويم اين سمّ مهلك مال من باشد، او هم مى گويد مال من! همان دنيايى كه كودك را جوان، و جوان را پير، و پير را نابود مى كند!
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد