خداوند در سورۀ انعام می فرماید: «وَ يَوْمَ يَحْشُرُهُمْ جَميعاً يا مَعْشَرَ الْجِنِّ قَدِ اسْتَكْثَرْتُمْ مِنَ الْإِنْسِ وَ قالَ أَوْلِياؤُهُمْ مِنَ الْإِنْسِ رَبَّنَا اسْتَمْتَعَ بَعْضُنا بِبَعْضٍ…». معنای «استکثرتم» چیست؟ و چگونه جن و انس از یکدیگر بهره می برند؟

پاسخ اجمالی

معناى «اسْتَكْثَرْتُمْ» اين است كه شیاطین از بسيارى از انسان ها زياده خواهى كردند، و آنها را از سنخ خود و پيروان خود قرار دادند. و استمتاع و بهره مندی شیاطین از پیروان خود این است که شیاطین، دلخوش بودند كه پيروانی دارند و بر آنها حكومت می كنند، و پیروان این شیاطین نيز از زرق و برق هاى دنيا و لذّات بی قيد و شرط و زودگذر آن كه بر اثر وسوسه هاى شياطين دل انگيز و دل چسب جلوه می نمود، دلخوش بودند. به دیگر سخن؛ برخی از افراد بشر، شیطان را پيشوا و رئیس خود قرار دادند، و پیرو آنها شدند، و شيطان، دنيا را براى اینها زينت داد و پیروان او نیز به سوى شهوات رانی گرایش پیدا کرده و گمراه شدند.

پاسخ تفصیلی

خداوند در قرآن کریم می فرماید: «در آن روز كه (خدا) همهٔ آنها را جمع و محشور می سازد، (می گويد:) اى جمعيّت شياطين و جن! شما افراد زيادى از انسان ها را گمراه ساختيد! دوستان و پيروان آنها از ميان انسان ها می گويند: پروردگارا! هر يک از ما دو گروه [پيشوايان و پيروان گمراه‏] از ديگرى استفاده كرديم (ما به لذّات هوس آلود و زودگذر رسيديم و آنها بر ما حكومت كردند) و به اجلى كه براى ما مقرّر داشته بودى رسيديم. (خداوند) می گويد: آتش جايگاه شماست جاودانه در آن خواهيد ماند، مگر آنچه خدا بخواهد، پروردگار تو حكيم و داناست».[1]

در اين آيات، قرآن به سرنوشت مجرمان گمراه و گمراه كننده می پردازد و آنها را به ياد روزى می اندازد كه رو در روى شياطينى كه از آنها الهام گرفته اند، می ايستند و از اين پيروان و آن پيشوايان سؤال مى‏شود، سؤالى كه در برابرش پاسخى ندارند و جز حسرت و اندوه نتيجه اى نمی گيرند، اين هشدارها به جهت آن است كه تنها به اين چند روز زندگى ننگرند و به پايان كار نيز بينديشند.[2]

منظور از كلمهٔ «جنّ» در اين جا همان شياطين است؛[3] زيرا جنّ در لغت به معناى هر موجود ناپيدای از حسّ می باشد،[4] همان طور که در قرآن در بارهٔ رئيس شياطين «ابليس» می خوانيم: «كانَ مِنَ الْجِنِّ»؛[5] او از جنّ بود.

معنای «استکثرتم»

«اسْتَكْثَرَ» و «اسْتِكْثَاراً» [از ریشهٔ «كثر»] الشی‏ءَ؛ یعنی آن چيز را بسيار ديد يا بسيار شمرد، و «من الشیء»؛ یعنی آن كار را بسيار انجام داد و آن چيز را بسيار خواست.[6]

معناى آيه «يا مَعْشَرَ الْجِنِّ قَدِ اسْتَكْثَرْتُمْ مِنَ الْإِنْسِ» اين است كه شیاطین از بسيارى از انسان ها زياده خواهى كردند، و آنها را از سنخ خود و پيروان خود قرار دادند.[7]

بديهى است شیطان، دارای نيروی پليدی است كه در اثر عداوت و دشمنى كه با سلسله بشر دارد، از گمراهى و ضلالت آنان لذت می برد، و تمام نيرویی كه در اختيار دارد براى گمراهى بشر به كار می برد. شیطان در اثر سنخيتى كه با هوا و هوس بشر دارد می تواند از طريق تمايلات با خاطرات بشر ارتباط و به وسيله الهام بر آنان فرمانروایى كند، و بشر را از توجه به مسير الهی غافل نموده و به خود سرگرم نماید.[8]

استمتاع جن و انس از یکدیگر

اما شياطين اغواگر گويا در برابر اين سخن (یا معشر الجنّ…) پاسخى ندارند و سكوت مى‏كنند، ولى پيروان آنها از بشر چنين می گويند: «رَبَّنَا اسْتَمْتَعَ بَعْضُنا بِبَعْضٍ وَ بَلَغْنا أَجَلَنَا الَّذِي أَجَّلْتَ لَنا»؛ پروردگارا! آنها از ما بهره گرفتند و ما هم از آنها، تا زمانى كه اجل ما پايان گرفت.

دربارهٔ استمتاع و بهره مندی شیاطین از پیروان خود، چند معنا و تفسیر شده است[9] که مشهورترین آنها چنین است: شیاطین، دلخوش بودند كه پيروانی دارند و بر آنها حكومت می كنند، و پیروان این شیاطین نيز از زرق و برق هاى دنيا و لذّات بی قيد و شرط و زودگذر آن كه بر اثر وسوسه هاى شياطين دل انگيز و دل چسب جلوه می نمود، دلخوش بودند. به دیگر سخن؛ برخی از افراد بشر، شیطان را پيشوا و رئیس خود قرار دادند، و پیرو آنها شدند، و شيطان، دنيا را براى اینها زينت داد و پیروان او نیز به سوى شهوات رانی گرایش پیدا کرده و گمراه شدند.[10]

 

 

منبع:اسلام کوئست


پی نوشت:

[1]. انعام، 128.

[2]. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج 5، ص 438 و 439، دار الکتب الإسلامیة، تهران، چاپ اول، 1374ش.

[3]. بیضاوی، عبدالله بن عمر، أنوار التنزیل و أسرار التأویل، تحقیق: المرعشلی‏، محمد عبد الرحمن، ج 2، ص 182، دار احیاء التراث العربی، بیروت، چاپ اول، 1418ق؛ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر جوامع الجامع، ج 1، ص 409، انتشارات دانشگاه تهران، مدیریت حوزه علمیه قم، تهران، چاپ اول، 1377ش؛ تفسیر نمونه، ج 5، ص 439. 

[4]. راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، تحقیق: داودی، صفوان عدنان، ص 203، دارالعلم‏، الدار الشامیة، دمشق، بیروت، چاپ اول، 1412ق؛ ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج 13، ص 92، دار صادر، بیروت، چاپ سوم، 1414ق.

[5]. کهف، 50.

[6]. بستانی، فؤاد افرام، مهیار، رضا، فرهنگ ابجدی عربی-فارسی، ص 64، انتشارات اسلامی، تهران، چاپ دوم، 1375ش؛ ر.ک: حسينی زبيدی، محمد مرتضى، تاج العروس من جواهر القاموس، محقق و مصحح: هلالى، على، سيرى، على‏، ج 7، ص 436، دارالفكر، بيروت، چاپ اول، 1414ق.

[7]. گنابادی، سلطان محمد، تفسیر بیان السعادة فی مقامات العبادة، ج 2، ص 154، مؤسسة الأعلمی للمطبوعات، بیروت، چاپ دوم، 1408ق.

[8]. ر.ک: طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج 7، ص 352، دفتر انتشارات اسلامی، قم، چاپ پنجم، 1417ق؛ تفسیر نمونه، ج 5، ص 439.

[9]. ر.ک: طوسی، محمد بن حسن، التبیان فی تفسیر القرآن، با مقدمه: شیخ آقابزرگ تهرانی، تحقیق: قصیرعاملی، احمد، ج 4، ص 272 و 273، دار احیاء التراث العربی، بیروت، بی تا؛ بانوی اصفهانی، سیده نصرت امین، مخزن العرفان در تفسیر قرآن، ج 5، ص 131، نهضت زنان مسلمان، تهران، 1361ش.

[10]. ر.ک: أنوار التنزیل و أسرار التأویل، ج 2، ص 182؛ طیب، سید عبد الحسین، أطیب البیان فی تفسیر القرآن، ج 5، ص 203، انتشارات اسلام، تهران، چاپ دوم، 1378ش؛ المیزان فی تفسیر القرآن، ج 7، ص 352؛ تفسیر نمونه، ج 5، ص 439 و 440.

 

 

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *