«تيمم» در لغت به معناى قصد و اراده كردن است و در اصطلاح فقه؛ «عملى است كه در شرايط خاص، جايگزين وضو و غسل مى شود».[1]
تيمم به اين صورت انجام مى گيرد:
– ابتدا كف دو دست را بر چيزى كه تيمم بر آن جايز است، مى زنيم.
– سپس هر دو دست را بر تمام پيشانى و دو طرف آن ـ از جايى كه موى سر مى رويد ـ تا روى ابروها و بالاى بينى مى كشيم.
– بعد با كف دست چپ، بر تمام پشت دست راست ـ از مچ تا سر انگشتان ـ و در آخر كف دست راست را بر تمام پشت دست چپ مى كشيم (انگشتان هم جزو كف دست است).[2]
تبصره 1 – برخى از مراجع تقليد (مانند آية اللّه سيستانى) با هم زدن كف هر دو دست را احتياط واجب مى دانند.
تبصره 2 – آية اللّه سيستانى و آية اللّه نورى، كشيدن دست ها روى ابروها را احتياط مستحب مى دانند.
پی نوشت ها
[1] – لسان العرب، ماده اَمّ.
[2] – بنا بر نظر آية اللّه خامنه اى، احتياط واجب آن است كه بار ديگر دست ها را به زمين بزند و سپس كف دست چپ را بر پشت دست راست و كف دست راست را به پشت دست چپ بكشد: خامنه اى، اجوبة الاستفتائات، س 209.