شبلنجی از قول هشام بن کلبی نقل می‌کند:
رباب از زنان نیک و برتر بود. پس از شهادت حسین (ع) از او خواستگاری کردند. گفت: بعد از رسول خدا (ص) پدر شوهر دیگری نخواهم گرفت. چون حسین (ع) شهید شد با ابیاتی برای او مرثیه گفت که از جمله‌ی آن‌ها چنین است:
آن که نور روشنی‌بخشی بود، در کربلا کشته افتاده و دفن نشده است.
فرزند پیامبر! خدا جزای نیکت دهد و از خسارت در میزان دورت سازد.
برایم پشتوانه و تکیه‌گاه استوار بودی و با ما باعاطفه و دین برخورد می‌کردی.
اکنون یتیمان و فقیران و بیچارگان، که را دارند که به او پناه برند؟
به خدا هرگز در پی شوهر نخواهم بود تا آن‌که زیر خاک بروم.
قال الشّبلنجیّ:
قال هشام بن الکلبی: کانت الرّباب من خیار النّساء و أفضلهنّ و خطبت بعد قتل الحسین (ع) فقالت: ما کنت لأتّخذ حِماً بعد رسول الله (ص) و لمّا قتل الحسین (ع) رثته بأبیات منها:
إن الّذي كان نورا يستضاء به بكربلاء قتيل غير مدفون
سبط النّبي جزاك اللّه صالحة عنّا و جنبت خسران الموازين
قد كنت لي جبلا صعبا ألوذ به و كنت تصحبنا بالرّحم و الدّين
من لليتامى و من للسّائلين و من يغني و يأوي إليه كلّ مسكين
و اللّه لا أبتغي صهرا بصهركم حتى أغيب بين الرّمل و الطّين[1]
[1]– نور الابصار: 174، اعیان الشّیعة 1: 622.