زمانى كه ما در كربلا بوديم، آقا شيخ عبداللّه مامقانى ـ رحمه اللّه ـ در قيد حيات بودند. گفته مى شد كه ايشان شبانه روزى چهار ساعت مى خوابد، ولى در كتاب رجالش نوشته است: تأليف اين كتاب سه سال طول كشيد و من در اين مدّت، شبانه روزى سه ساعت مى خوابيدم! اين ها اتمام حجّت است براى كسانى كه خيال مى كنند اگر خوابشان مقدار اندكى از هشت ساعت كم شود، مى ميرند. شيخ آقا بزرگ تهرانى ـ رحمه اللّه ـ هم در وقت تأليف، نشسته مى خوابيد. ايشان هر روز مقدارى مى نوشت، حتّى روزى كه وفات كرده بود، به يك پهلو تكيه نموده و مقدارى نوشته بود. آقايى نيز از پدرش نقل مى كرد كه سه سال نشسته مى خوابيدم و در اين مدّت رختخواب خود را براى خواب باز نكردم.
اين گونه عاشقِ علم و عاشق عمل بودند! آيا اين كم خوابى ها و پر كارى ها بدون محبّت ممكن است؟! البتّه امكان دارد كسى از ناراحتى نخوابد، امّا آن كجا و راه محبّت كجا كه اصلاً نمى گذارد مُحِبّ آرام بگيرد!
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد