هر کسی خدمت پیغمبر می‌رفت و می‌آمد این احساس را داشت که پیغمبر او را بیشتر از همه دوست دارد. یعنی به هر کسی هر مقدار می‌شد محبّت کرد پیغمبر در حقّ کسی از نظر محبّت کم نمی‌گذاشت. این باعث می‌شد که دل‌ها غبار کینه را بریزد، غبار بدبینی را بریزد و نور محبّت در این دل گُل کند. «وَ لكِنَّ اللَّهَ حَبَّبَ إِلَيْكُمُ الْإيمانَ وَ زَيَّنَهُ في قُلُوبِكُمْ وَ كَرَّهَ إِلَيْكُمُ الْكُفْرَ وَ الْفُسُوقَ وَ الْعِصْيانَ أُولئِكَ هُمُ الرَّاشِدُونَ».[1]
پی نوشت
[1]– سوره‌ی حجرات، آیه 7.