از آيت الله بهجت نقل كرده اند كه درجواني پيش استادي درس ميخواندند؛ در بين شاگردان ، طلبه ي جواني مريض شد و از دنيا رفت. استاد ازمرگ شاگردش خيلي ناراحت شد. آن زمان در در نجف اشرف رسم بود كه سقّاها از فرات آب شيرين مي آورند و ميفروختند. يك روز سقايي آمد، استاد به شاگردان پولي داد تا آب را از او بخرند و براي خوردن به مردم بدهند تا براي شاگردي كه مرحوم شده بود، حسنه و ثوابي نوشته شود. بعدازمدتي استاد آن شاگرد را درخواب ديد، مشاهده كرد كه آن شاگرد شهری دارد كه در آن قصرها به فلك كشيده و خودش هم در يكي از قصرها نشسته است! سلام علیکمی می كند و می پرسد: اين ها را ازكجا آورده ای؟! اوضاع چيست؟! شاگرد جواب می دهد: همان لحظه كه مشك آب را برايم خريدی و به مردم دادی، اين شهر را به من دادند!
“مثقال ذره” يعني سنگيني ذره هم می ماند، هر خيری بفرستيد نزد خدا آن را خواهيد ديد! خدا كند بدون زاد و توشه از اين دنيا نرويم!