اربلی نقل کرده است که:
خدیجه (ع) زنی دور اندیش، زیرک، شریف و بزرگوار بود او در آن هنگام از جهت خانوادگی، فردی متوسط به لحاظ اشرافت و بزرگواری، از بزرگ‌ترین و ثروتمندترین مردمان زمان خود محسوب می‌شد. وی، نخستین کسی است که به خدا و پیامبرش ایمان آورد و رسالت الهی او را تصدیق و تأیید کرد. در کارهایش او را یاری رساند و خدای متعال با دستیاری خدیجه (ع)، کار پیامبر اکرم (ص) را سهل و آسان فرمود. چنان بود که رسولِ خدا (ص) هیچ حرف و سخن ناخوش آیندی، راجع به انکار رسالت، یا تکذیب آن حضرت از مردم نشنید، مگر این‌که خدای متعال به وسیله‌ی خدیجه (ع) گشایشی برای حضرتش قرار داد.
هرگاه پیامبر (ص) نزد خدیجه (ع) باز می‌گشت خدیجه (ع) با سخنانش او را دلداری می‌داد و نسبت به کارش استوار می‌ساخت و اذیّت و آزار مردم را بر او آسان و سبک و قابل تحمل می‌کرد و چنان بود که آن بانو، دستیار راستینی برای آن حضرت در ترویج اسلام به شمار می‌رفت و رسول اکرم (ع) نیز در کنار خدیجه (ع) آرام و به وی دلگرم بود.
حضرت خدیجه (ع) در ماه رمضان سال دهم بعثت در سن شصت و پنج سالگی درگذشت.
قال الإربليّ:
وَ كَانَتْ خَدِيجَةُ امْرَأَةٍ حَازِمَةً لَبِيبَةً شَرِيفَةً، وَ هِيَ يَوْمَئِذٍ أَوْسَطُ قُرَيْشٍ نَسَباً وَ أَعْظَمُهُمْ شَرَفاً وَ أَكْثَرُهُمْ مَالًا[1] وَ كَانَتْ أَوَّلَ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ صَدَّقَتْ بِمَا جَاءَ مِنَ اللَّهِ وَ وَازَرَتْهُ عَلَى أَمْرِهِ فَخَفَّفَ اللَّهُ بِذَلِكَ عَنْ رَسُولِ اللَّهِ (ص) وَ كَانَ لَا يَسْمَعُ شَيْئاً يَكْرَهُهُ مِنْ رَدٍّ عَلَيْهِ وَ تَكْذِيبٍ لَهُ فَيَحْزُنَهُ ذَلِكَ إِلَّا فَرَّجَ اللَّهُ ذَلِكَ عَنْ رَسُولِ اللَّهِ (ص) بِهَا، إِذَا رَجَعَ إِلَيْهَا تُثْبِتُهُ وَ تُخَفِّفُ عَنْهُ وَ تُهَوِّنُ عَلَيْهِ أَمْرَ النَّاسِ،[2]وَ كَانَتْ وَزِيرَةَ صِدْقٍ عَلَى الْإِسْلَامِ، وَ كَانَ رَسُولُ اللَّهِ (ص) يَسْكُنُ إِلَيْهَاَ[3] وَ تُوُفِّيَتْ خَدِيجَةُ فِي شَهْرِ رَمَضَانَ سَنَةَ عَشْرٍ مِنَ النُّبُوَّةِ وَ هِيَ ابْنَةُ خَمْسٍ وَ سِتِّينَ.[4]
[1] ـ ؟؟؟ص 286-داخل کتاب پاورقی ندارد.
[2] ـ کشف الغمة 1: 509.
[3] ـ همان، 1: 510.
[4] ـ همان، 1: 511.