اولاً: هنگامی که فردی استحقاق کشته شدن را داشته باشد، تفاوت چندانی نمی‌کند که با شمشیر کشته شود یا با نیزه و … ثانیاً: در جریان کشته شدن عمر بن عبدود به دست علی(ع) در یک نبرد برابر دو نفر مقابل هم قرار گرفتند و یکی بر دیگری غلبه پیدا کرد و او را کشت. اما آنچه در ارتباط با مظلومیت امام حسین(ع) از آن یاد می‌شود، تنها بریده شدن سر ایشان نیست، بلکه مظلومیت ایشان آن‌جا است که؛ اولاً: آن‌حضرت و یارانش بدون هیچ گناهی در یک نبرد نابرابر که ابتدایی‌ترین قوانین جنگی در آن رعایت نشده است به شهادت رسیدند.
ثانیاً: مظلومیت ایشان از آن‌رو است که همان مردمی که از او دعوت کرده برای رهبری امت اسلامی، همانها در کنار رود فرات بدون آن‌که خونى را از او طلبکار باشند و خواستار قصاص شوند او را سر بریدند: «وَ فِی کَلَامٍ عَنْ زَیْنِ الْعَابِدِینَ (ع) أَنَا عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ الْمَذْبُوحِ بِشَطِّ الْفُرَاتِ عَنْ غَیْرِ دَخْلٍ عَلَى تُرَات».[1]
ثالثاً: در حالی‌که در کنار رود فرات بودند دشمنان ابتدایی‌ترین حقوق انسانی را مراعات نکردند؛ یعنی خانواده و فرزندان کوچک را از نوشیدن آب منع کردند؛ فرزند شش ماهه را هدف تیر قرار دادند و به شهادت رساندند؛ به خیمه‌های اهل بیت امام حسین(ع) حمله کرده آنها را آتش زدند؛ زنان و دختران خرد سال را اسیر کرده و منزل به منزل تا شام به اسارت برده و به آنها توهین کردند.
و….
منبع: اسلام کوئست
[1]. ابن شهر آشوب مازندرانی، مناقب آل أبی طالب علیهم السلام (لابن شهرآشوب)، ج 4، ص 115، علامه، قم، چاپ اول، 1379ق.