در روايت آمده است:« إِنَّما يَرْحَمُ اللّهُ مِنْ عِبادِهِ الرُّحَمآءَ. » خداوند تنها به بندگان مهربانش، رحم مى كند. مستدرك الوسائل، ج 2، ص 386 و 458؛ بحار الانوار، ج 79، ص 91 و 101؛ الجعفريّات، ص 208؛ دعائم الاسلام، ج 1، ص 225؛ مسكّن الفوءاد، ص 105، نيز ر.ك: مستدرك الوسائل، ج 2، ص 460 و 464.
بايد همه از حال يكديگر باخبر باشند، نه اين كه خصوص اهل علم از همديگر تفقّد كنند و از احوال يكديگر باخبر باشند.
شايد يكى از حِكَم حضور در جماعت هم اين باشد كه از حال يكديگر باخبر باشند و به همديگر رسيدگى كنند، و از هم دور نشوند و از يكديگر غافل نباشند، تا اگر بيچاره اى در ميان آن ها پيدا شد، در فكر رفع بيچارگى او باشند. اگر براى اين منظور از هر نفر در يك روز يا يك ماه، يك تومان مثلاً گرفته شود ـ كه چيزى نيست ـ خدا مى داند مثلاً از يك شهر چند ميليونى چه قدر جمع مى شود و چه قدر گرفتارى ها از محرومان جامعه رفع مى شود. اين ها توفيقاتى است كه شايد اگر مرحوم كاشف الغطا بود آن را واجب مى كرد، زيرا او جرأت داشت كه چنين فتواى كثير الانتفاع را بدهد. خدا مى داند اين گونه جمع آورى ها چه قدر فايده دارد، و چه قدر رفع مَضارّ مى كند! روزى يك تومان چيزى نيست و براى هركس ميسور است؛ ولى چه كنيم كه اطمينان از همديگر سلب شده و از يكديگر خاطر جمع نيستيم!
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد