گرايش به ذات اقدس اله فطرى است؛ ولى شهوت و غضب نيز به عنوان ابزار كار در نهاد ما وجود دارد. انسان عاقل اين دو را تعديل مى كند نه تعطيل. انسان جاهل شهوت و غضب را امير فطرت مى كند. در اين حال، فطرت اسير و در بين غرائز دفن مى شود؛ و از فطرت مدفون شده كارى ساخته نيست: «لَقَدْ خاِبَ مَنْ دَسّيها».[1]
اگر كسى نفس ملهمه را كه به توحيد گرايش دارد دفن كرد، ديگر اثرى از آن ظاهر نمى شود؛ يعنى از عبادت لذت نمى برد. فطرت شفاف و شكوفا شده، از عبادت لذت مى برد. اگر بخواهيم از عبادت لذت ببريم، بايد جدا از مال حرام بپرهيزيم.
كسى كه جز حلال نمى خورد و جز به حلال نمى انديشد، حتما از عبادت لذت مى برد. چنان كه انسان گرفتار سرماخوردگى و گرفتگى بينى از بوى خوش لذت نمى برد و چشم ضعيف و كم نور لذت مشاهده مناظر زيبا را در نمى يابد، انسان گنهكار نيز از عبادت لذت نمى برد. فطرت شفاف و شكوفا شده از عبادت لذت مى برد.
منبع:نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها / مؤلف:آیت اللّه عبداللّه جواد آملی/پرسش وپاسخ دانشجویی
[1] – سوره شمس91: آيه 10.