شیخ طوسی از سلمی زن ابورافع، نقل کرده است:
فاطمه (ع) بیمار شد و در روز رحلت، فرمود: برایم آب فراهم کن من، آب ریختم و او به بهترین نحو، غسل کرد. سپس فرمود: جامه‌های نو مرا بیاور. آن‌ها را پوشید و وارد اتاق خود شده، فرمود: بسترم را در وسط اتاق بگستران و او در بستر بر پشت و رو به قبله خوابیده دستش را زیر گونه‌اش گذاشت و فرمود: هم اکنون، قبض روح می‌شوم و هیچ کس، جامه از تنم بیرون نیاورد، چون غسل کرده‌ام.
سلمی گوید: فاطمه (ع) از دنیا رفت. زمانی که علی (ع) آمد، او را خبر کردم و از آن چه گفته بود آگاه ساختم او فرمود: جامه از تنش بیرون نخواهد شد سپس او را برداشته با همان غسل، دفنش کرد.
قال الطّوسيّ:
أَخْبَرَنَا حَمَّوَيْهِ، قَالَ: حَدَّثَنَا أَبُو الْحُسَيْنِ، قَالَ: حَدَّثَنَا أَبُو خَلِيفَةَ، قَالَ: حَدَّثَنَا الْعَبَّاسُ، قَالَ: حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ أَبِي رَجَاءٍ أَبُو سُلَيْمَانَ، عَنْ إِبْرَاهِيمَ بْنِ سَعْدٍ، عَنْ أَبِي إِسْحَاقَ، عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ أَبِي رَافِعٍ، عَنْ أَبِيهِ، عَنْ سَلْمَى امْرَأَةِ أَبِي رَافِعٍ، قَالَتْ: مَرِضَتْ فَاطِمَةُ (ع)، فَلَمَّا كَانَ فِي الْيَوْمِ الَّذِي مَاتَتْ فِيهِ قَالَتْ:
هَيِّئِي لِي مَاءً، فَصَبَبْتُ لَهَا، فَاغْتَسَلَتْ كَأَحْسَنِ مَا كَانَتْ تَغْتَسِلُ، ثُمَّ قَالَتْ: ائْتِينِي بِثِيَابِي الْجُدَدِ، فَلَبِسَتْهَا، ثُمَّ أَتَتِ الْبَيْتَ الَّذِي كَانَتْ فِيهِ فَقَالَتْ: افْرُشِي لِي فِي وَسَطِهِ، ثُمَّ اضْطَجَعَتْ وَ اسْتَقْبَلَتِ الْقِبْلَةَ وَ وَضَعَتْ يَدَهَا تَحْتَ خَدِّهَا، وَ قَالَتْ: إِنِّي مَقْبُوضَةٌ الْآن فَلَا أُكْشَفَنَّ فَإِنِّي قَدِ اغْتَسَلْتُ. قَالَتْ: وَ مَاتَتْ، فَلَمَّا جَاءَ عَلِيٌّ (ع) أَخْبَرْتُهُ فَقَالَ: لَا تُكْشَفْ، فَحَمَلَهَا بِغُسْلِهَا (ع).[1]
[1]ـ الامالی: 400، تسلیة المجالس و زینة المجالس 1: 569، البحار 43: 172 ح 12، و في نسخته: فحملها یغسّلها ـ بیاء المضارع عوضاً عن الباء ـ و قال المجلسی في بیان الحدیث: «لعلّها (ع)إنّما نهت عن کشف العورة و الجسد للتّنظیف و لم تنه عن الغسل» و القرائن یحکم بعدم صحّة هذه الروایات لمعارضتها مع الاحکام الضروریة الفقهیة و الاحادیث المعارضة لها ـ تأتی في باب التجهیز ـ و لعلّ سبب اختلاقه ما قاله في ذیل البحار 81: 335 أو لتوجیه ما راه أبو حنیفه أو لتقویة ما یوسوس في صدور بنی امیة لعنهم الله من الهون و الذل لعليّ (ع) و لترسیخ شبهة عدم حلیة رؤیته لعليّ (ع) بعد وفاتها (ع) کما یوهم ذلک و هذا، کلام ابن الجوزی في تذکرة الخواص: 287.