فشار قبر نوعى عذاب است. مؤمن ناب و محض عذاب قبر ندارد. اگر مؤمنى به بعضى از سيئات آلوده بود و مشكلى در كارهايش داشت، ممكن است در حال احتضار مختصرى مشكل داشته باشد يا در قبر اندكى سختى ببيند تا پاك شود؛ ولى اگر مؤمنى ايمان ناب داشت، دليلى ندارد در حال احتضار يا در قبر عذاب ببيند.
بعضى امور دنيايى در حكم رنج است نه عذاب؛ مثل رنج پيرى و بيمارى. اين ها لازمه عالَم طبيعت است. خوابيدن پيامبر اكرم (صلی الله علیه وآله) در قبر فاطمه بنت اسد (علیهاالسلام) يا پوشاندن پيراهن خود بر وى، وسيله راحت تر بودن او در قبر است. او در باغى از باغ هاى بهشت آرميده است، باغى كه با آن حركت پيامبر اكرم (صلی الله علیه وآله) شكوفاتر و آراسته تر گرديد.
البته احساس غربت و تنهايى و وحشت در آستانه رحلت از دنيا و ورود به عالم آخرت وجود دارد؛ ولى در روايات داريم كه در حال احتضار مؤمن، ائمه (علیهم السلام) حضور پيدا مى كنند و مؤمن با ديدن آن ها چنان شادمان مى شود كه با آغوش باز از مرگ استقبال مى كند. بنابراين، دو نكته است كه بايد به آن توجه داشت:
1 – خوف از عذاب قبر و احتضار مايه نجات انسان است.
2 – عذاب قبر و احتضار براى گروهى وجود دارد نه همه مؤمنان.
منبع:نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها / مؤلف:آیت اللّه عبداللّه جواد آملی/پرسش وپاسخ دانشجویی