فرق ما با انبيا و اوصيا ـ عليهم السّلام ـ در يك مطلب است، و آن اين كه: ما بالوجدان متوجّه خير، و متحذّر از شرّ نيستيم، ولى آن ها عينكشان و ديد بصيرتشان يك چيز را خير و خلافش را شرّ مى بيند، ولى ما هر روز خير و شرّى داريم و اشتباهات ما عمدى است و سهوى نيست. آن ها تشخيص داده اند خير مطلق يك چيز است كه از هر خيرى خير است، و از هر خيرى خوب تر است. مطلب را تشخيص داده اند و لذا به سر چشمه متوسّل مى شوند، ولى ما كه ايمان قوى نداريم، « بهار توبه شكن مى رسد چه چاره كنم. » ديوان حافظ، با تصحيح قدسى، غزل 388، ص 289.
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد