فرض کنید همین الآن در کوفه بودیم مقابل چشم امیر المؤمنین با آن مظلومیّت پرپر می‌زدیم، می‌گفتیم مرگ بر این کوفه، بگذار بمیرند خلاص شویم. اوّلین سخنرانی امام حسن را نگاه کنید شیعه و سنّی هم نقل کردند. فرمود: «لَقَدْ فَارَقَكُمْ أَمْسِ»[1] این شبی که گذشت کسی را از دست دادید که هرگز کسی به او نرسیده بود. بعد شروع به حرف زدن کرد، خسته نشد گرچه بعد از مدّتی که از سخنرانی حضرت گذشت گریه امان نداد یعنی کسی می‌خواهد این را متوجّه شود روز رحلت پدر و مادرش ببینید آیا حال سخنرانی دارد و این‌که آن مظلومیّت عجیب را ببیند؟
پی نوشت
[1]– خصائص الأئمة (خصائص أمير المؤمنين عليه السلام)، ص 80.