ابن نما گوید:
آن‌گاه به غارت خانواده و همسران امام حسین پرداختند، روسری از سرها و انگشتر از انگشت‌ها، گوشواره از گوش‌ها و خلخال از پاها درآوردند. مردی از سنبس پیش دختر امام حسین (ع) آمد و چادر از سرش برگرفت و آنان بی‌لباس ماندند. دستخوش باد حوادث و بازیچه‌ی دست‌های تقدیر و اندوه‌های بزرگ (آن‌گاه وی اشعاری از حسن بن ضحاک می‌آورد که به غمنامه‌ی عزیزان اهل بیت مرتبط می‌شود.)
یکی از زنان بنی بکر بن وائل که دید وسایل غارت شده‌ی زنان را تقسیم می‌کنند، گفت: ای آل بکر! آیا دختران پیامبر را غارت می‌کنید؟! حکمی جز از آن خدا نیست، هلا ای خونخواهان مصطفی…! همسرش او را برگرداند. دختران پیامبر و نور چشم‌های حضرت زهرا (ع) بیرون آمدند، حسرت زده و نوحه‌گر و گریان بر آن جوانان و پیران. به خیمه‌ها آتش زدند. آنان گریزان از خیمه‌ها بیرون آمدند.
آتش به آشیانه‌ی مرغی نمی‌زنند گیرم که خیمه، خیمه‌ی آل عبا نبود.
قال ابن نما:
ثُمَّ اشْتَغَلُوا بِنَهْبِ عِيَالِ الْحُسَيْنِ وَ نِسَائِهِ حَتَّى تُسْلَبُ الْمَرْأَةُ مِقْنَعَتُهَا مِنْ رَأْسِهَا أَوْ خَاتَمُهَا مِنْ إِصْبَعِهَا، أَوْ قُرْطُهَا مِنْ أُذُنِهَا، وَ حِجْلُهَا مِنْ رِجْلِهَا.
وَ جَاءَ رَجُلٌ مِنْ سِنْبِسٍ إِلَى ابْنَةِ الْحُسَيْنِ (ع) وَ انْتَزَعَ مِلْحَفَتَهَا مِنْ رَأْسِهَا وَ بَقِينَ عَرَايَا تُرَاوِجُهُنَّ رِيَاحُ النَّوَائِبِ وَ تَعْبَثُ بِهِنَّ أَكُفٌّ قَدْ غَشِيَهُنَّ الْقَدَرُ النَّازِلُ وَ سَاوَرَهُنَّ الْخَطْبُ الْهَائِلُ.
وَ لَمَّا بُلِينَ بِكُلِّ كَفُورٍ سَفَّاكٍ وَ ظَلُومٍ فَتَّاكٍ وَ غَشُومٍ أَفَّاكٍ حَسُنَ الِاسْتِشْهَادُ بِشِعْرِ الْحَسَنِ بْنِ الضَّحَّاك:
وَ مِمَّا شَجَا قَلْبِي وَ كَفْكَفَ عَبْرَتِي مَحَارِمُ مِنْ آلِ النَّبِيِّ اسْتُحِلَّتِ
وَ مَهْتُوكَةٌ بِالطَّفِّ عَنْهَا سُجُوفُهَا كِعَابٌ كَقَرْنِ الشَّمْسِ لَمَّا تَبَدَّتِ
إِذَا حَفَزَتْهَا وَزَعَةٌ مِنْ مُنَازِعٍ لَهَا الْمَرْطَ غَارَتْ بِالْخُضُوعِ وَ رَنَّتِ
وَ سِرْبُ ظِبَاءٍ مِنْ ذُؤَابَةِ هَاشِمٍ هَتَفْنَ بِدَعْوَى خَيْرِ حَيٍّ وَ مَيِّتٍ
أَرُدُّ يَداً مِنِّي إِذَا مَا ذَكَرْتُهُ عَلَى كَبِدٍ حَرَّى وَ قَلْبٍ مُفَتَّتٍ
فَلَا بَاتَ لَيْلًا شَامِتِينَ بِغِبْطَةٍ وَ لَا بَلَغَتْ آمَالَهَا مَا تَمَنَّت
وَ لَمَّا رَأَتِ امْرَأَةٌ مِنْ بَنِي بَكْرِ بْنِ وَائِلٍ وَ قَدْ تَوَزَّعُوا سَلَبَ النِّسَاءِ قَالَتْ: يَا آلَ بَكْرٍ أَ تُسْلَبُ بَنَاتُ رَسُولِ اللَّهِ؟ لَأَحْكُمُ إِلَى اللَّهِ يَا لَثَارَاتِ الْمُصْطَفَى. فَرَدَّهَا زَوْجُهَا.
وَ خَرَجَ بَنَاتُ سَيِّدِ الْأَنْبِيَاءِ وَ قُرَّةُ عَيْنِ الزَّهْرَاءِ حَاسِرَاتٌ مُبْدِيَاتٌ لِلنِّيَاحَةِ وَ الْعَوِيلِ يَنْدُبْنَ عَلَى الشَّبَابِ وَ الْكُهُولِ وَ أُضْرِمَتِ النَّارُ فِي الْفُسْطَاطِ فَخَرَجْنَ هَارِبَاتٌ، و هن كما قال الشّاعر:
فترى اليتامى صارخين بعولة تحثّو التّراب لفقد خير إمام
و تقمن رباب الخدور حواسرأ يمسحن عرض ذوائب الأيتام
و ترى النّساء أراملا و ثواكلا تبكين كلّ مهذّب و همام[1]
[1]– مثیر الاحزان: 76.