شیخ صدوق گوید:
از محمّد بن مسلم روایت شده که گوید از امام صادق (ع) درباره‌ی انگشتر حسین بن علی (ع) پرسیدم که چه شد؟ و گفتم که شنیده‌ام از انگشتش درآوردند. فرمود: آن‌گونه نیست که می‌گویند. حسین (ع) فرزندش امام سجّاد (ع) را وصی خود قرار داد و انگشتر خود را در انگشت او نهاد و امامت را به او سپرد، همان سان که پیامبر با علی (ع) رفتار کرد و امیر مؤمنان و امام حسن و امام حسین (ع) انجام دادند. سپس آن انگشتر به دست پدرم رسید و پس از او به من و اکنون پیش من است و هر جمعه آن را به دست می‌کنم و با آن نماز می‌خوانم.
محمّد بن سلم گوید: روز جمعه خدمت آن حضرت رسیدم، در حالی که نماز می‌خواند، پس از نماز دستش را به سوی من دراز کرد. در انگشتش انگشتری دیدم که نقش نگین آن چنین بود: «لا اله الّا الله عدة للقاء الله» و فرمود: این انگشتر جدّم ابا عبدالله الحسین (ع) است.
قال الصّدوق:
حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ بْنِ أَحْمَدَ بْنِ الْوَلِيدِ، قَالَ: حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى الْعَطَّارُ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَيْنِ بْنِ أَبِي الْخَطَّابِ، عَنِ ابْنِ أَبِي نَجْرَانَ، عَنِ الْمُثَنَّى، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ، قَالَ: سَأَلْتُ الصَّادِقَ جَعْفَرَ بْنَ مُحَمَّدٍ (ع) عَنْ خَاتَمِ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ (ع) إِلَى مَنْ صَارَ وَ ذَكَرْتُ لَهُ أَنِّي سَمِعْتُ أَنَّهُ أُخِذَ مِنْ إِصْبَعِهِ فِيمَا أُخِذَ قَالَ (ع): لَيْسَ كَمَا قَالُوا، إِنَّ الْحُسَيْنَ (ع) أَوْصَى إِلَى ابْنِهِ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ (ع) وَ جَعَلَ خَاتَمَهُ فِي إِصْبَعِهِ وَ فَوَّضَ إِلَيْهِ أَمْرَهُ كَمَا فَعَلَهُ رَسُولُ اللَّهِ (ص) بِأَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ (ع) وَ فَعَلَهُ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ بِالْحَسَنِ (ع) وَ فَعَلَهُ الْحَسَنُ و بِالْحُسَيْنِ (ع) ثُمَّ صَارَ ذَلِكَ الْخَاتَمُ إِلَى أَبِي (ع) بَعْدَ أَبِيهِ وَ مِنْهُ صَارَ إِلَيَّ فَهُوَ عِنْدِي وَ إِنِّي أَلْبَسُهُ كُلَّ جُمُعَةٍ وَ أُصَلِّي فِيهِ، قَالَ مُحَمَّدُ بْنُ مُسْلِمٍ: فَدَخَلْتُ إِلَيْهِ يَوْمَ الْجُمُعَةِ وَ هُوَ يُصَلِّي، فَلَمَّا فَرَغَ مِنَ الصَّلَاةِ مَدَّ إِلَيَّ يَدَهُ فَرَأَيْتُ فِي إِصْبَعِهِ خَاتَماً نَقْشُهُ: لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ عُدَّةٌ لِلِقَاءِ اللَّهِ فَقَالَ هَذَا خَاتَمُ جَدِّي أَبِي عَبْدِ اللَّهِ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ (ع).[1]
[1]– الامالی: 124 ح 13، عنه البحار 46: 17 ح 1 و 43: 247 ح 23، اثبات الهداة 2: 424 ح 190، موسوعة کلمات الامام الحسین (ع): 488 ح 472.