اى كاش مى فهميديم كه چاره ى كار ما در يك چيز منحصر است، و آن اين است كه تكليف الهى را تشخيص بدهيم و بدانيم كه چه كار را بايد بكنيم و چه كار را نبايد بكنيم. اگر دانستيم اَلْحَمْدُللّه ، و اگر ندانستيم بايد بدانيم كه انسانى كه نمى داند چه كند و چه نكند، بايد احتياط كند. و در اين صورت ـ يعنى در صورت ندانستن تكليف واقعى ـ اگر ندانيم چه كنيم، از ما پذيرفته نمى شود و ما در نزد خدا معذور نيستيم. آيا اگر عينك نداشتيم، نبايد براى راه رفتن عصاى احتياط به دست بگيريم؟! آيا ندانستن تكليف عذر مى شود كه با دست نگرفتن عصاى احتياط خود را در چاه عميق بيندازيم؟! بنابراين، با تمكّن از احتياط، كار ما مشكل نيست، و در اين صورت اگر احتياط را ترك كنيم معذور نيستيم.
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد