يكم. پيامبر (صلی الله علیه وآله) و ائمه اطهار (علیهم السلام) ، در مسائل عادى فردى و امور اجتماعى، موظف به استفاده از علم عادى بوده اند. ازاين رو همواره در اين گونه مسائل از طرق معمولى تحقيق و كسب آگاهى نموده و بر اساس برآيندهاى آن عمل مى كردند. سرّ اين مسئله نيز آن است كه آنان الگوى بشريتند و اگر در مسير زندگى و حركت هاى اجتماعى، راهى غير از اين بپويند؛ ديگر جنبه اسوه بودن خود را از دست خواهند داد و جهانيان به بهانه آنكه آنان با علم لدنى عمل مى كرده اند، از حركت هاى سازنده انقلابى و اصلاحى باز خواهند ايستاد.
دوم. برخى از عالمان دينى بر اين عقيده اند كه علم غيب براى پيامبر (صلی الله علیه وآله) و امامان (علیهم السلام) شأنى است؛ يعنى، چنان نيست كه همواره هر چيزى را بالفعل بدانند؛ بلكه اگر بخواهند از طريق غيبى بدانند، خواهند دانست و يا اگر خدا بخواهد، علم چيزى را در اختيار آنان خواهد گذاشت.
سوم. براساس ديدگاه علامه طباطبايى علم غيب به واقع محتوم و تغييرناپذير تعلق مى گيرد. بنابراين آنچه پيامبر (صلی الله علیه وآله) وامامان (علیهم السلام) از طريق غيبى مى دانند، همان چيزى است كه حتما واقع خواهد شد. مانند كسى كه از عمارت بسيار بلندى پرتاب گرديده و در بين راه مى داند كه به سرعت به زمين اصابت خواهد كرد. اين گونه آگاهى، چيزى نيست كه با آن بتوان تغييرى ايجاد كرد و سرنوشت چيزى را تغيير داد.