علم اخلاق يك بخش نظرى دارد كه با مطالعه و درس و بحث تأمين مى شود و يك بخش عملى كه به هدايت و راهنمايى معلم اخلاق وابسته است. اگر انسان هر چه را مى داند عمل كند، اولاً، اثر مثبت اين اعمال ظهور مييابد؛ و ثانيا، ذات اقدس اله آنچه را نمى داند به وى مى آموزد. اهل بيت (علیهم السلام) فرمودند: «مَنْ عَمِلَ بِما عَلِمَ وَرَّثَهُ اللّه عِلْمَ ما لَمْ يَعْلَمْ».[1]
اگر عمل به دنبال علم باشد، علم افزون بر ماندگارى، شكوفايى نيز مى يابد. اگر انسان بكوشد واجبات را انجام دهد، مستحبات را در حدى كه ملالت نياورد به انجام رساند، محرمات را ترك كند، از مكروهات در حد توان دورى جويد و كلاً در كارهايش افراط و تفريط را كنار بگذارد، بسيار مؤثر است.
منبع:نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها / مؤلف:آیت اللّه عبداللّه جواد آملی/پرسش وپاسخ دانشجویی
[1] – الخرائج والجرائح، ج 3، ص 1058.