خدا وقتی محبّت می‌کند محبّت می‌کند که دل از ما ببرد، بی‌جهت که به ما محبّت نمی‌کند. خدا طالب دل ما است، خدا عاشق دل ما است. خدا به ما محبّت می‌کند، ما هم به خدا محبّت کنیم. خود او فرموده است: «فَاذْكُرُوني أَذْكُرْكُمْ»،[1] من را یاد کنید. اصلاً به زبان آورده است. من این همه محبّت می‌کنم، این همه شما را یاد می‌کنم، شما چرا من را از یاد می‌برید. «فَاذْكُرُوني»، من را یاد بکنید. شکر نعمت یاد خدا است. شکر نعمت خدا، یاد نعمت خدا، یاد خود خدا است. بالاترین نعمتی که خدا به ما داده است، نعمت هدایت است، نعمت نبوّت است، نعمت ولایت است، نعمت محبّت امیر المؤمنین و ائمّه‌ی اطهار (علیهم السّلام) است.
پی نوشت
[1]– سوره‌ی بقره، آیه 152.